Monday, December 10, 2012

ΟΡΓΗ...



Κι όταν ξυπνήσει το κτήνος μέσα μου...
θα γράψω στους τοίχους... άναρχους στίχους
Δεν θα μιλάνε για χαμένες αγάπες και έκπτωτους έρωτες
Τα αισθήματα θα γίνουν... σάπια συναισθήματα

Κι εσύ θα μ' ακολουθείς μες το σκοτάδι
και θα σβήνεις τα ίχνη μου...

Μα ξέρεις καλά πως απλώς ξεγελάς τον εαυτό σου
Πως να διαγράψεις κάτι που το γεννάει συνεχώς η οργή σου;
Πως να σκοτώσεις κάτι όταν δεν γνωρίζεις την δύναμή του;
Και πως να ξεφύγεις από κάτι όταν αυτό είναι κομμάτι της ψυχής σου;


Saturday, November 17, 2012

ΤΙΠΟΤΑ...


Έφυγες απ' τ' όνειρο...
τα χέρια σου δεμένα
τα μάτια σου στραμμένα...
σε γκρίζο τοίχο να κοιτούν φυλακισμένα

Κι ότι κι αν έγραψα ήταν για σένα
για φιλιά χαμένα... στη λήθη χαρισμένα
Κάθε σου λέξη καρφωμένη στο μυαλό μου
να κομματιάζει το εγώ μου

Κι έμεινε άδεια της ελπίδας η φαρέτρα
κι εσύ κατάντησες μια κάλπικη Ιουλιέτα

Monday, November 12, 2012

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ...



Δεν έχει όρια η θλίψη...είναι απέραντη
Βάδισα στα σκοτεινά της μονοπάτια...
και γέμισα με στοιχειωμένα δάκρυα
Σακατεμένος ο έρωτας... τρωτός...
νικημένος...
Φτερά δεν μου χάρισε...
Δημιούργησα έναν καινούργιο θεό που μιλάει με στίχους
Τον ονόμασα “Καταραμένο”...
Έρχεται κάθε νύχτα και χαράζει το ίδιο δίστιχο
μέσα στο μυαλό μου...

“Τι να τα κάνεις τα φτερά...
αν δεν έχεις ουρανό για να πετάξεις;



Friday, November 2, 2012

ΡΕΚΒΙΕΜ...



Άλλη μια άψυχη μέρα
άλλη μια βόλτα στην κόλαση
Δεν ήσουν εκεί... άδεια η γωνιά σου
στάχτες και δάκρυα έγιναν ένα...
Ταξίδεψε ο νους μου για λίγο
στο τελευταίο σου άγγιγμα...
και χάθηκα μέσα στο ψέμα που μου χάρισες

Ο χρόνος δεν σταματάει πια όταν σε σκέφτομαι...
Ξεθωριάζεις... Ρέκβιεμ...


Wednesday, October 31, 2012

ΛΕΞΕΙΣ...

 Λέξεις... μόνο λέξεις
Οι εικόνες ξεθώριασαν
Τώρα πρέπει να ξαναχτίσεις τα πάντα...
μέσα από χαοτικούς στίχους
Να αλλάξεις ρυθμό σε χιλιοπαιγμένα καρδιοχτύπια
Μην ανοίξεις τα μάτια πριν αγγίξεις τ' όνειρο
H φλόγα του έρωτα θα σβήσει
αν δεν την αφήσεις να σε κάψει...
Μην κάνεις πίσω...
Δεν μπορείς να πεις ότι αγάπησες αν μετράς μόνο χαμόγελα
Η αγάπη είναι θάνατος... κι ο θάνατος πάντα κρύβει κάποιο δάκρυ...


Tuesday, October 30, 2012

ΦΥΛΑΚΗ...

Ένα ψυχρό χάδι...
ένα πέτρινο φιλί...
φυλακισμένα στην τελευταία σάπια ανάμνηση
ενός άψυχου έρωτα


Όταν το “σ' αγαπώ” σπέρνει φόβο
το “αντίο” λυτρώνει

Γυάλινα τα όνειρα που φτιάχτηκαν για εμάς...
Χαμένα βράδια… σκοτάδια

Thursday, October 25, 2012

ΟΝΕΙΡΟ...



Ένα ψέμα έφτιαξα για να κρατηθώ
Την μορφή σου του έδωσα για να ονειρευτώ...

Κι αν θα 'ρθεις να με ξαναβρείς

κάποια νύχτα αν φανείς
Στην μοναξιά μου μην το πεις...
Στην ψυχή μου αν κρυφτείς

Wednesday, October 3, 2012

Fallen Poet - "Bleeding Dreams"

Μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το μουσικό μου άλμπουμ με τον τίτλο "Bleeding Dreams".

Πάντα πίστευα και συνεχίζω να το πιστεύω ότι η ποίηση είναι μουσική και η μουσική... είναι ποίηση...
Το βίντεο είναι για το τραγούδι μου με τον τίτλο "Birth".
Για περισσότερα βίντεο και πληροφορίες κάντε κλίκ εδώ



Thursday, July 26, 2012

ΦΕΓΓΑΡΙΑ...



Φεγγάρια είμαστε...
κομμένα στα δυο
Γεννάμε θολό φως...
παγωμένες ψυχές κουβαλάμε

Ο χρόνος σταμάτησε σε μια λάθος λέξη...

Τα φιλιά δεν αφήνουν πια σημάδια
Η μοναξιά ξεκίνησε το ταξίδι της
στα γκρίζα μονοπάτια που της φτιάξαμε...

Κι εσύ ακόμα σιγοψιθυρίζεις κάποιους στίχους

που δεν έγραψα για σένα...

Thursday, July 19, 2012

ΟΤΑΝ...




Και σε τι να πιστέψω
όταν όλα γύρω μου αλλάζουν συνέχεια μορφή...
όταν η νύχτα δε γεννάει πια αστέρια

Όταν ο έρωτας έχει καταντήσει τόσο αναίμακτος...
τόσο προβλέψιμος... τόσο στιλιζαρισμένος

Όταν κομματιάζεται η κάθε μου λέξη
πριν καν βρει το στόχο της

Μια τρεμάμενη φωνή μου ψιθύρισε...
“Ο θάνατος... μόνο γεννιέται... μόνο...”

Κι ο έρωτας πάντα πεθαίνει... μόνος...

Saturday, June 23, 2012

ΜΗΝ Μ' ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ



Μην μ' ακολουθείς
ο δρόμος αυτός δεν φτιάχτηκε και για τους δυο μας
κάποια στιγμή θα σου αλλάξει πορεία και απλώς θα κάνεις κύκλους
γύρω απ' το κουφάρι μιας χιλιοπαιγμένης βαρετής ερωτικής σκηνής

Δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να θυμίζει αγάπη
Μόνο άπληστες σάρκες που θέλουν να σβήσουν τις φωτιές που τις καίνε
Κάθε φιλί κι ένα κεντρί γεμάτο δηλητήριο
Κυνικά βλέμματα που ζούνε στο σκοτάδι

Καιρός να χαθώ σ' ένα θολό τοπίο από αναμνήσεις
Και κάπου εκεί εσύ... εξαφανίζεσαι...

Χρήστος Καριώτης.

Monday, June 18, 2012

Σ' ΕΝΑ ΣΟΥ ΔΑΚΡΥ...



Η αγάπη γεννήθηκε νεκρή..
Είναι σάπια απ΄ τις ρίζες της.
Όσο μελάνι κι αν χύθηκε για χάρη της
δεν αναστήθηκε ποτέ...

Σ' αγαπώ - σ' αγαπώ...
Σε συνήθισα...

Φυλακισμένη η θλίψη μες τα μάτια σου...
σ' ένα σου δάκρυ μ' έχεις κρύψει...
Τρέμεις μην βουρκώσεις και ξεφύγω...

Χρήστος Καριώτης.

Wednesday, June 13, 2012

Η συνέντευξη που έδωσα στην Τζένη Κουκίδου


Ένα υπέροχο blog αφιερωμένο στην τέχνη.  http://koukidaki.blogspot.gr/

Διαβάστε την συνέντευξη κάνοντας κλίκ στο παρακάτω link.
http://koukidaki.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

Tuesday, June 12, 2012

ΚΟΜΜΑΤΙΑ...



Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...
μακριά από ασθενικά χαμόγελα και σάρκινες παγίδες
μακριά από... ευαίσθητα... αυτιά που δεν αντέχουν
ν' ακούν το... σ' αγαπώ... σε φλεγόμενη διάλεκτο

Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...
στο απόλυτο σκοτάδι... να ξεσκίσω τη θλίψη μ' έναν σάπιο στίχο...
να αγκαλιάσει η σκιά μου τον θάνατο
την στιγμή που κομματιάζομαι σβήνοντας το είδωλό σου απ' την σκέψη μου

Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...
δίπλα σε μια νεκρή ανάμνηση... που γεννήθηκε σαν ψύχωση και μεταλλάχθηκε σε εκδίκηση
Μην σταθείς δίπλα μου απόψε...
Είναι που... ο έρωτας γίνεται επικίνδυνος την ώρα που πεθαίνει...

Χρήστος Καριώτης.







Saturday, June 9, 2012

ΜΟΡΦΕΣ...



Μια λέξη που δεν λέει να πάρει ζωή
απ' τα χείλη μου
Όσα φιλιά κι αν σου χάρισα δεν την αποτύπωσαν
ποτέ στο κορμί σου

Ανακυκλώνουμε αισθήματα μιας άψυχης αγάπης
στο όνομα ενός ξεχασμένου έρωτα
Η μιζέρια χτίζει κόσμους μες τα μάτια σου
κι εγώ κάπου εκεί μέσα παριστάνω το θεό...

Το τελευταίο θαύμα που σου χάρισα
ήταν μια αγκαλιά λιγότερο ψυχρή απ' ότι η συνείδηση μου...

Tuesday, May 29, 2012

Ο Άγγελος που σκότωσες έγινε... ο Δαίμονας που φοβάσαι... (Αφήγηση : Αθηνά Παππά)

ΞΟΡΚΙ...


Ένας άγγελος μ' αγκάλιασε απόψε...
Έγραψα κρυφά τ' όνομα σου στα φτερά του
λίγο πριν χαθεί μες τα σύννεφα...
Ξόρκι έστειλα στο θάνατο...

Οι ουρανοί διαλύθηκαν...
σκόρπισαν τ' αστέρια...
Κομματιασμένη η νύχτα...
κλαίει για ένα φεγγάρι που έχασε

Το χάος ξέβρασε ψυχές...
Κόλαση...Παράδεισος...έγιναν ένα
Τώρα χωρίς την έννοια της συγχώρεσης...
Τι νόημα θα ΄χει η αμαρτία;

Tuesday, May 22, 2012

ΣΤΙΧΟΣ...


Φυλάκισα τον έρωτα μου μέσα σ' ένα στίχο
και τον έκρυψα μέσα στις φλέβες μου
Προσπάθησες να τον διαβάσεις κρυφά μια νύχτα
Βύθισες τα δόντια σου βαθιά μέσα στις σάρκες μου

Από τότε κυλάει στο αίμα σου...
Ουρλιάζει μέσα σου τις νύχτες...
Κι εσύ με καταριέσαι...γιατί...
...δεν λέει τ' όνομά σου

Χρήστος Καριώτης.


Sunday, May 20, 2012

Η ποίηση γεννήθηκε στον Παράδεισο...για να σώζει ψυχές...
Ακόμα χαμογελάει ο Διάβολος...
Τι δώρο του έκανες Θεέ μου...

Χρήστος Καριώτης.


Saturday, May 19, 2012

Ό έρωτας είναι σαν ένας κεραυνός
Κάποιοι μόλις δουν την αστραπή τρέχουν να κρυφτούν
Οι τολμηροί τον προκαλούν να τους χτυπήσει
Οι Μύστες...που έχουν χρόνιες πληγές...γεννάνε καταιγίδες...

Χρήστος Καριώτης.

Friday, May 18, 2012

ΠΑΓΩΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ...


Τι θα κάνεις αν ο φόβος σε τυλίξει;
Όταν δεις την θολή σου εικόνα στον καθρέφτη;
Δυο μάτια γεμάτα θυμό...απογοήτευση...
Δεν ξέρουν αν ζουν η αν ονειρεύονται...

Οι δρόμοι μας πήρανε φωτιά...
λίγο πριν να σμίξουν
Δεν μας άγγιξαν οι φλόγες...
τις τρόμαξαν οι παγωμένες μας ψυχές...

Απόψε πέθανε μια άνοιξη...
Ένας ζηλιάρης χειμώνας τη σκότωσε

Χρήστος Καριώτης.

Wednesday, May 16, 2012

ΕΥΤΥΧΩΣ...


Η σφαίρα σε μένα...
το αίμα σε σένα...
Το παρελθόν βρυχάται...για τελευταία φορά
Όλα τέλειωσαν...μην κυνηγάς φαντάσματα

Δεν βρήκαμε ποτέ το δρόμο προς το φως
Ευτυχώς γιατί θα ξύπναγαν...αλήθειες

Χρήστος Καριώτης.


Saturday, May 12, 2012

ΣΚΑΡΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ...



Λένε πως ο έρωτας έχει δυο πρόσωπα...
ένα γελαστό κι ένα θλιμμένο

Σε μένα ήρθε απρόσωπος...μισός
Του έκανα μια χαρακιά με το μαχαίρι μιας ενοχής

Ακόμα την περνάς για χαμόγελο...
ακόμα με πιστεύεις...

Χρήστος Καριώτης.

Wednesday, May 9, 2012

ΑΝΑΜΝΗΣΗ...


Πίσω από το γκρίζο πρόσωπο μιας νεκρής ανάμνησης
ένα σκάρτο "σ' αγαπώ" έχω πετάξει...παγίδα στη θλίψη
Μια βόλτα στην άλλη πλευρά...
κι εσύ χωρίς όνομα πια...
βαδίζεις στην λήθη...
χωρίς οδηγό...
θύτης εγώ...

Αγγελικά τα χείλη σου...
κολασμένο το φιλί σου...
Ψυχρός ο χρόνος...σε τύλιξε
Θα σε θυμάμαι σαν μια παλιά φωτογραφία...

Χρήστος Καριώτης.

Saturday, May 5, 2012

ΠΕΘΑΜΕΝΟΙ ΕΡΩΤΕΣ...


Κάθησα στο σάπιο θρόνο μου
ξεπεσμένος θεός...ξεχασμένος πρίγκιπας...τίποτα
Μην κλαίς για μένα, μη λυπάσαι...
δεν με κρατάνε ζωντανό τα δάκρυα...με πνίγουν

Ένα πέτρινο στέμμα μου έμεινε...ραγισμένο
Πάρτο...χάρισμα σου, δεν το θέλω πια
Κάτι σκόρπιους στίχους έχω χαράξει επάνω
Να τους διαβάζεις σαν προσευχή πριν κοιμηθείς

Μην προσπαθείς ν' αναστήσεις πεθαμένους έρωτες
Τους κάνεις να νομίζουν πως είναι θεοί

Χρήστος Καριώτης.

Wednesday, May 2, 2012

ΜΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΑ...



Ένας έρωτας σε χειμερία νάρκη στο στήθος μου
κλέβει τις ανάσες μου τη νύχτα
Προσπαθώ να φωνάξω τ' όνομα σου
Μα η φωνή μου σβήνει...

Η αγάπη απρόσωπη...φθαρμένη
αργοπεθαίνει μπροστά στα μάτια μου
Ψεύτικος...άγγελος ήσουν εσύ...
Μια ζωγραφιά ξεθωριασμένη, πάνω σε φτηνό χαρτί...

Και πως ν' αντέξει μια χάρτινη καρδιά
σ' έναν παράδεισο...χτισμένο στη φωτιά...

Χρήστος Καριώτης.

Sunday, April 29, 2012

ΑΛΗΘΕΙΑ...

Φύγε μακριά...
δεν πουλάω άλλα όνειρα
Μην κρύβεσαι άλλο μέσα στις στάχτες...
μιας νεκρής αθωότητας
Ο έρωτας...μας αποκαλύφθηκε επιτέλους
Ήταν ο θάνατος μεταμφιεσμένος...
Πόσες φορές μας σκότωσε...;
Πόσες ψυχές μας πήρε;

Καμιά αλήθεια δεν ανταλλάξαμε...
γι' αυτό μόνο οι σάρκες μας μείναν ζωντανές...

Χρήστος Καριώτης.

Sunday, April 22, 2012

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ...



Κάθε φορά που προσπαθώ
να ξεφύγω απ' τα λάθη μου
χάνω τον πραγματικό εαυτό μου
Κι εσύ στέκεσαι εκεί
μια φυλακή
στο Εγώ μου

Χάθηκε η νύχτα
Έσβησε το φεγγάρι...
Μα δεν ξημέρωσε ποτέ
Η σκοτεινή μου πλευρά
μου κάνει συντροφιά...
με δανεική ψυχή
ψάχνω να βρω τ' όνειρο μου

Χρήστος Καριώτης.

Thursday, April 19, 2012

ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ...

Σ' ένοιωθα μέσα στις φλέβες μου...
να σκίζεις το δέρμα μου
να προσπαθείς να φωνάξεις

Έγραψα δυο στίχους και ελευθερώθηκες...
και τώρα δεν σβήνουν
Αλήθεια...σβήνει το αίμα;

Χρήστος Καριώτης.


Monday, April 16, 2012

Η ΜΟΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ...



Κοίταξε με καλά...δες τον πραγματικό μου εαυτό
Θες να μ' αλλάξεις...κι ας πληγώνομαι
Δεν αντέχω να βαδίζω πάνω στα λάθη σου
και να μην βλέπω τα δικά μου

Ψυχρό το βλέμμα μου στο βλέμμα σου
Άδεια η καρδιά μου για σένα

Έλεγα πάντα αυτό που ήθελες ν' ακούσεις
Η μόνη μου αλήθεια...είναι πως σε γέμισα με ψέμματα
Άγγελοι με γέννησαν
Δαίμονες μ' ανέθρεψαν...
Δεν συγχωράω...

Χρήστος Καριώτης.

Friday, April 13, 2012

ΨΗΛΑ...

Πετάξαμε ψηλά...
με δανεικά φτερά...έκπτωτου αγγέλου
σε έναν άλικο ουρανό...σ' έναν Έρωτα θεό
Εκεί σου είπα σ' αγαπώ
Εκεί μείναμε για πάντα...δεν χαθήκαμε ποτέ

Και πως να χαθείς...όταν δεν ξέρεις που πηγαίνεις;

Χρήστος Καριώτης.

Sunday, April 8, 2012

ΛΕΠΙΔΕΣ...



Τα λόγια μου λεπίδες...απλώθηκαν παντού
και όλα βρήκαν στόχο...

Μια αγάπη σκότωσα...δυο έρωτες γεννήθηκαν...
κι οι αλήτες...μου μιλούσαν για εκείνη

Χρήστος Καριώτης.

Saturday, April 7, 2012

ΣΥΝΝΕΦΑ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ...

Δεν θα με πιάσεις... όνειρο είμαι
γεννιέμαι κάθε φορά που προσπαθείς να με ξεχάσεις
Δεν θα σε χάσω... η αλήθεια μου είσαι
εμφανίζεσαι κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχεις

Κάνε με τραγούδι πριν γίνω σκιά
και μην ανοίγεις παράθυρο στη λήθη
Νυχτολούλουδο είσαι...στα σεντόνια μου επάνω
γλυκιά μου ζάλη..της νύχτας πνοή

Κάποτε πετούσαμε στα σύννεφα
Τώρα αυτά τα σύννεφα έγιναν βροχή...
κι εμείς ξεχάσαμε να πετάμε
και τα ζωγραφίζουμε στη λάσπη...

Χρήστος Καριώτης.

ΞΑΦΝΙΚΑ...


Εμφανίστηκες ξαφνικά μπροστά μου
κι αυτοσχεδίασες...
με χάραξες...με λύγισες...με σκότωσες
Μύριζε θάνατο το κάθε σου φιλί
γεννούσε δαίμονες η κάθε σου λέξη

Στο τέλος δραπέτευσα απ' τις σκέψεις μου...
κι έμεινες μονάχη...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ...


Κάθε βράδυ παίζω ρώσικη ρουλέτα με το διάβολο
Τρέμει κάθε φορά που είναι να πατήσει τη σκανδάλη
Αν χάσει...
Ξέρει πως δεν θ' αντέξει ούτε λεπτό στην δική μου κόλαση...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΗΝ ΜΕ ΨΑΧΝΕΙΣ ΣΤΟ ΦΩΣ...



Πάντα μέσα στο φως της ημέρας υπάρχουν κάποια ψήγματα σκοταδιού
εκεί θα με βρεις...κομματιασμένο...ξεχασμένο απ' την νύχτα

Μ' έναν έρωτα πάλεψα...παιδί μαινάδας ήταν...μ' έκοψε στα δυο...
μα πάνω στην μανία του δεν είδε πως τον πλήγωσα κι εγώ...
Παιδί μιας ύαινας είμαι...αντέχω...περιμένω υπομονετικά το τέλος του
για να τον κατασπαράξω

Η καρδιά μου ράγισε...άδειασε
τώρα ευτυχώς δεν υπάρχει συναίσθημα...μόνο γεύση

Χρήστος Καριώτης.
 

ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...


Δεν ξέρεις πως είναι να σε ψάχνω
στους ψίθυρους της νύχτας...
Νοιώθω σαν να είμαι σε μια αιώνια πτώση
και δεν μπορώ να κρατηθώ από πουθενά

Δεν ξέρεις πως είναι να κοιτάω γύρω μου
και να μην βλέπω ουρανό...
γιατί μου λείπουν τα μάτια σου

Χρήστος Καριώτης.

ΔΑΚΡΥΑ...


Στάθηκα πάνω στις στάχτες της τελευταίας μου ελπίδας...
Τελικά δεν θα σε ξαναδώ…
Μόνο σαν όνειρο…
Μόνο σαν μια γλυκιά ανάμνηση στις ευωδιές του Απρίλη
Το τελευταίο σου χαμόγελο...πικρό…άχρωμο
Εγώ στο σχημάτισα με λόγια της στιγμής…λόγια θυμωμένα
Στάθηκες πλάι μου…μ’ άγγιξες…σ’ ένοιωσα στο δέρμα μου
σαν καύτρα από τσιγάρο…μα δεν γύρισα να σε κοιτάξω
Δάκρυσες…μα δεν ταίριαζαν τα δάκρυα στα μάτια σου…μάτια μου…
Μα εγώ συνέχισα να στα χαρίζω…

Χρήστος Καριώτης.

ΜΕΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...


Ήθελες τόσο πολύ να βαδίσεις μες το έρεβος που έκρυβαν τα μάτια μου
Μα δεν κατάφερες ποτέ να βρεις τον δρόμο
Δεν κατάφερες ποτέ να δεις ποιος είμαι πραγματικά
Δεν με συνάντησες ποτέ...ήξερες απλά πως υπήρχα

Τώρα ο χρόνος φεύγει και παίρνει μαζί του την φλόγα σου
κι οι μοίρες σου υφαίνουν στείρα ζωή...σ' αδράχτι σπασμένο
Άσε με να νιώσω τη ζάλη στη σπείρα της ψυχής σου
πριν είναι αργά...πριν αρχίσει να γυρνάει αντίστροφα

Δεν έκρυβα ποτέ σκοτάδι μες τα μάτια μου...
απλά εσύ φοβόσουν ν' ανοίξεις τα δικά σου

Χρήστος Καριώτης.


Η ΙΛΙΟΥΕΤΑ ΠΕΘΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ...



Ένα κατάμαυρο σύννεφο πλησιάζει
εύχομαι να με καλύψει
προσεύχομαι να με κρύψει...να με ταξιδέψει
Άραγε θα είσαι εκεί;
Εύχομαι να είσαι εκεί...
Να σε δω για μια στιγμή...
όσο κρατάει μια αναπνοή...
για μένα θα 'ναι σαν μια ολόκληρη ζωή

Νομίζω πως εδώ στους ουρανούς κρέμομαι από μια κλωστή καλέ μου
Πως αν βάλω λίγη δύναμη θα σπάσει και θα ξεφύγω
θα γίνουμε πάλι ένα...κάτω απ' τη βροχή...θυμάσαι;

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί...φυλακισμένη σ' ένα απέραντο γκρίζο
Καταριέμαι τον θάνατο...τον προκαλώ...μα αρνείται να με κοιτάξει
Όσες ζωές έχει κρυμμένες μες τα μάτια του
Άλλους τόσους θανάτους έχω εγώ μες τα δικά μου
Δεν θα κάνω πίσω τώρα
ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία στην άθλια ζωή μου

Μείνε εκεί γλυκέ μου...μην χαθείς
θα έρχομαι κάθε βράδυ να χρωματίζω τα όνειρα σου

Τότε αιώνιος ας είναι ο ύπνος μου
αρκεί να ξανακούσω τον χτύπο της καρδιάς σου.


Ο Έρωτας είναι σαν ένα σπίρτο αναμμένο...κάποια στιγμή σβήνει
Μην το κοιτάς...κλείσε τα μάτια σου να φυλακίσεις την φλόγα...

Χρήστος Καριώτης.

Friday, March 23, 2012

ΑΨΥΧΟΣ…


(Ένα μικρό απόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζω.
Είναι ένας διάλογος μεταξύ του Αγαμέμνονα και του Άδη)

Δεν βλέπω φόβο στα μάτια σου, κι ας ξέρεις ποιος είμαι

Μια ζωή μ’ ακολουθείς, δεν με τρομάζεις πια

Παίζεις με την φωτιά Αγαμέμνων…δεν το έχω σε τίποτα να σου πάρω την ψυχή

Θέλεις να νοιώσεις για πρώτη φορά πως είναι να πεθαίνεις κάθε μέρα;
Πάρτη…χάρισμα σου

Ψυχές σαν την δική σου Ατρείδη δεν τις γεύομαι…τις κάνω στάχτη

Χα! Μα στάχτη θα σου δώσω Άδη…καυτή και γκρίζα σαν τις μνήμες που κρύβει μέσα της

Για πόσο ακόμα θα την περιμένεις;

Εσύ για πόσο ακόμα θα την κρατάς;

Για όσο συνεχίζεις να την αγαπάς

Τότε…θα κουραστείς να με κοιτάς…
Μου λείπει όσο η νύχτα στο φεγγάρι
Θα την περιμένω όπως ο ήλιος την αυγή
Θα την αγαπώ μέχρι να λειώσεις εσύ

Δεν έχεις καταλάβει ακόμα τι σημαίνει πραγματικά πόνος ψυχής θνητέ

Δεν έχεις καταλάβει τόση ώρα ότι μιλάς σ’ έναν άψυχο αθάνατε…

Χρήστος Καριώτης.







ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕΣ ΜΟΡΦΗ…

Θυμάσαι εκείνη τη νύχτα που είχες πάρει την μορφή της μέδουσας;
Τότε που φοβόμουνα να σε κοιτάξω στα μάτια;
Δεν ήθελα να κάνεις πέτρα τα όνειρά μου…δεν ήθελα να τα στείλεις στη λήθη.
Δεν σου χάρισα ούτε ένα βλέμμα από τότε.
Δεν σταμάτησες ποτέ να προσπαθείς να μου κλέψεις ένα…

Σήμερα για πρώτη φορά ξύπνησα απ’ το κελάιδισμα των πουλιών
κι όχι από τον μόνιμο εφιάλτη μου.
Όμως τον ξέρω καλά αυτόν τον γ@μημένο…
Είναι κάπου εκεί σε μια σκοτεινή γωνιά του μυαλού μου και περιμένει…
Μαζεύει δηλητήριο.
Όμως τόσα χρόνια που χάραζε τις σάρκες μου άφησε μπόλικο απ’ αυτό στις φλέβες μου. Τώρα έχω περισσότερο απ’ αυτόν.


Χρήστος Καριώτης.


ΑΚΟΥΤΕ ΘΕΟΙ…

Ακούτε εκεί έξω;
Ακούτε θεοί;
Σταθείτε μακριά μου
κρυφτείτε
Ακούτε θεοί;
Εγώ είμαι…ο τρελός
Κοιτάξτε με
Μπροστά σας στέκομαι…όρθιος
Δεν είμαι ταπεινός…είμαι ερωτευμένος
Κι ο Έρωτας δεν είναι ταπεινός…είναι…Θάνατος κι Αθάνατος
Ακούτε θεοί;
Δεν είμαι θνητός…είμαι καταραμένος…
Να είμαι συνεχώς ερωτευμένος…

Ακούτε…θεοί;

Χρήστος Καριώτης.

ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΙΠΕΣ...

Τα πικρά σου λόγια
σκάνε με δύναμη πάνω μου και χάνονται
Το ευτυχισμένο τέλος
δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα μας

Και λυπάμαι...
Για κάθε αυγή που χάσαμε
εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι μας
για κάθε άδειο βλέμμα που ανταλλάξαμε
κάτω από ένα γεμάτο φεγγάρι

Δεν άφησες ποτέ την καρδιά σου να χτυπήσει
έξω απ' την πανοπλία που της είχες φορέσει
Δεν προσπάθησα ποτέ
ν' ακούσω τον ήχο της

Πάντα έλειπες...
Δεν θα μου λείψεις...

Χρήστος Καριώτης.

ΑΓΕΝΝΗΤΟΣ

Σ' ένα υπόγειο σκοτεινό
ξεψυχάω...αδειάζω...αναλώνομαι
εδώ γεννήθηκα...τρωτός
εδώ έζησα...νεκρός
εδώ πεθαίνω...ζωντανός
Δεν υπήρξα για κανέναν
δεν πίστεψα σε κανέναν
δεν θα λείψω σε κανέναν
σ' όλο μου τον...θάνατο...έμπαινα λαθραία μέσα σε όνειρα
κι έκλεβα τις όμορφες στιγμές
Τώρα που θα κλείσω τα μάτια και θα...ζήσω
θα τις επιστρέψω στους νόμιμους κατόχους τους...σάπιες
Ξέρεις μητέρα... μερικές φορές αναρωτιέμαι...
γιατί με σκότωσες;

Χρήστος Καριώτης.


ΗΡΘΕΣ...ΠΑΓΩΣΕΣ...ΑΝΤΙΟ


Ήρθες κοντά μου
σ' άγγιξα, σ' ένοιωσα
Έλιωσα...για σένα...
γυναίκα μου

Βιαστικό φιλί...άνοστο
έτσι σε θυμάμαι...μάτια μου
να τρέχεις, να φεύγεις
να υπόσχεσαι...αγάπη μου

Συνήθισα στην απουσία σου
Είναι πιο ανώδυνη από σένα
Έχει μάτια μόνο για μένα
και ξέρει ν' ακούει

Χρήστος Καριώτης.

ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΙΚΗ…

(Ένα μικρό απόσπασμα από μια συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζω με τίτλο 9+1 χαμένα “ Σ’ αγαπώ”)

Στάθηκε κάτω απ’ την δυνατή βροχή μες την νύχτα
Ολόγυμνη…με τα μάτια κλειστά
Αισθάνθηκε σα να ξαναγεννιόταν
Έκανε μια ευχή… “Ν’ ανοίξω τα μάτια μου και να μη θυμάμαι τίποτα”
Ήθελε η ζωή της ν’ αρχίσει να μετράει από εκείνη την στιγμή
Κρύωνε…αλλά στεκόταν εκεί
Φοβόταν… αλλά στεκόταν εκεί
Η βροχή δυνάμωσε. Ένοιωθε την κάθε σταγόνα σαν καρφί που της μάτωνε το κορμί
Όμως δεν κουνήθηκε απ’ την θέση της
Έπρεπε να ξεχάσει
Δεν μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και να φύγει από εκεί αν πρώτα δεν ξεχνούσε τα πάντα.
Ένοιωθε σιγά - σιγά τις σκέψεις της να την αφήνουν…
Πρώτα έσβησε η εικόνα εκείνου…την ώρα που ξέσπαγε όλη την οργή του επάνω της
Μετά τα βλέμματα των περαστικών που την κοίταζαν λες και ήταν κάποιο πληγωμένο κουταβάκι αλλά δεν το πλησίαζαν για να μην λερώσουν τα χέρια τους…
Μέχρι που σφράγισε την πόρτα του παρελθόντος
Τώρα μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και να κάνει μια νέα αρχή…
Όμως ένοιωσε τα βλέφαρά της να έχουν βαρύνει…της ήταν αδύνατον να τα σηκώσει…
Αισθάνθηκε κουρασμένη…
Διαλυμένη…
Η βροχή είχε σταματήσει…

Όταν βγάλαμε την Αλίκη απ’ την παγωμένη θάλασσα ήταν μελανιασμένη
σ’ όλο της το σώμα…όχι όμως μόνο λόγο της χαμηλής θερμοκρασίας…
Πίστεψα πως ήταν νεκρή…όμως όχι
Ο νεαρός γιατρός του Λιμενικού που την επανέφερε στη ζωή έβαλε τα κλάματα
και έτρεμε περισσότερο από την Αλίκη εκείνη την στιγμή.

Οι γιατροί στο νοσοκομείο είπαν πως έμεινε πολλή ώρα κάτω απ’ το νερό και πειράχτηκαν κάποια εγκεφαλικά κύτταρα. Η Αλίκη δεν θα ήταν ποτέ ποια η ίδια…

Μία απ’ τις λίγες φορές που με θυμήθηκε όταν την επισκέφτηκα μου είπε:
“Γιατί αυτός δεν ήρθε ποτέ να με δει; Θα τον συγχωρούσα αν ερχόταν…”

Η Αλίκη κάθε μέρα κάνει αυτή την βουτιά θανάτου στην παγωμένη θάλασσα
της λησμονιάς και πάντα κάποιο χέρι την αρπάζει απ’ τα μαλλιά και την τραβάει στην επιφάνεια για μια ανάσα.
Μια ανάσα που πονάει σαν καυτό σίδερο πάνω στο δέρμα…

Χρήστος Καριώτης.

ΓΙΑ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ...

Για μια άνοιξη που δεν ήρθε ποτέ
γιατί δεν ήσουν εκεί να χαϊδέψεις το χώμα

Για ένα καλοκαίρι που ποτέ δεν έφυγε
γιατί κάθε του ημέρα την χάραξες πάνω στο κορμί μου

Για ένα φθινόπωρο που δεν άλλαξε φορεσιά...κράτησε την γύμνια του
έτσι όπως είναι η ψυχή μου χωρίς εσένα

Για ένα χειμώνα που δεν πρόλαβε να παγώσει
γιατί κάθε βράδυ του μιλούσα για σένα...

Χρήστος Καριώτης.

ΑΓΚΑΘΙ...

Θα σε θυμάμαι...
για κάθε “σ' αγαπώ”
που γλυκά μου ψιθύρισες
Για κάθε φτερούγισμα που χάρισες
στην καρδιά μου

Θα σε θυμάμαι...
για κάθε άλικο φιλί
που ζωγράφισες στα χείλη μου
για κάθε διαβολεμένη νύχτα
που βυθίστηκα μέσα σου...

Θα σε θυμάμαι
όταν δεν θα ξημερώνει...γιατί δεν θα είσαι εδώ
να με φιλήσεις στα μάτια
όταν η σιωπή θα γίνεται εκκωφαντική

Θα με θυμάσαι
όταν στην θέα ενός τριαντάφυλλου...
θα εστιάζεις στ' αγκάθια...

Χρήστος Καριώτης.

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΦΤΕΡΑ...

Είμαι απλώς ένα παιχνίδι...το παιχνίδι σου
δεν σπάω, δεν πονάω, δεν ματώνω
Όταν με κράτησες στα χέρια σου για πρώτη φορά
ήμουν όλη σου η ζωή
Όταν άρχισα να φθείρομαι με έβαλες στο κουτί μου
και με ξέχασες
Όμως μαζί με το παιχνίδι φθείρεται και ο κάτοχος του
και τις περισσότερες φορές αν το παιχνίδι είναι φτιαγμένο
από καλό υλικό αντέχει περισσότερο απ' αυτόν

Κάποιες στιγμές όταν αισθάνομαι μοναξιά μες το κουτί μου
όταν παγώνω απ' το φόβο μήπως δεν ξαναβγώ στο φως...

Φτιάχνω πολύχρωμες εικόνες με την φαντασία μου
βλέπω ήλιους και φεγγάρια αγκαλιά
Αστέρια που πέφτουν πριν καν γεννηθούν
κι εκεί που σκάνε να παίρνουν φτερά...και να πετάνε ξανά

Όταν θα βγω κάποια στιγμή απ' το κουτί μου
εύχομαι να μην είσαι κοντά
γιατί τότε θα κόβουν σαν μαχαίρια
τα δικά μου φτερά...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΙΑ ΨΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ…




Κάποτε ήταν ένα νεαρό αγόρι που λεγόταν Πλούτωνας
Πατέρας του ήταν ο Κρόνος. Σκληρός κι εκδικητικός.
Η μητέρα του η Ρέα αντίθετα ήταν καλόκαρδη κι ευγενική.
Ο Πλούτωνας ήταν γλυκομίλητος και πάντα χαμογελαστός.
Είχε το χαρακτήρα της μητέρας του και μόνο σ’ εκείνη είχε εμπιστευθεί το μυστικό του.
Ήταν ερωτευμένος με μια πανέμορφη κοπέλα που ονομαζόταν Ψυχή.

Αν το μάθαινε ο Κρόνος θα την σκότωνε γι’ αυτό έπρεπε να ήταν πολύ
προσεκτικός κάθε φορά που την συναντούσε ώστε να μην τους δει κανείς.
Η Ψυχή ήταν η ίδια του η ζωή, την λάτρευε και του ήταν αδύνατον να αντέξει στην σκέψη ότι μπορεί κάποια στιγμή να την έχανε.
“Θέλω να μείνεις για πάντα μαζί μου…θέλω να γίνουμε ένα…” της έλεγε κάθε φορά που την έβλεπε. Αυτή του χαμογελούσε και βυθιζόταν μες την ζεστή αγκαλιά του.

Στα περισσότερα όνειρα όμως κάποια στιγμή ανοίγει ρωγμή ένας εφιάλτης.
Ο Κρόνος το έμαθε. Δεν σκότωσε όμως την Ψυχή…απλά της έδωσε δύο επιλογές.
“Η θα φύγεις για πάντα η ο Πλούτωνας θα πεθάνει απ’ τα ίδια μου τα χέρια” της είπε γεμάτος μίσος.

Η Ψυχή στην σκέψη ότι θα έχανε ο αγαπημένος της την ζωή του για χάρη της έφυγε χωρίς δεύτερη σκέψη. Όμως τον σκεφτόταν συνεχώς, δεν άντεχε μακριά του. Αποφάσισε λοιπόν να δώσει τέλος στο μαρτύριο της και πήγε στην φίλη της την Λήθη. Εκείνη της άγγιξε την καρδιά και την έσπρωξε με δύναμη στο Έρεβος.
Εκατομμύρια ψυχές γεννήθηκαν απ’ την πτώση της…

Ο Πλούτωνας μαράζωσε… Η καρδιά του σταμάτησε…δεν χρειαζόταν να χτυπάει πια αφού είχε χάσει την αγαπημένη του Ψυχή.

Το βλέμμα του σκοτείνιασε. Τα δάκρυά του πέτρωσαν ακριβώς κάτω απ’ τα μάτια του.
Από τότε κάθε φορά που την θυμάται το δάκρια αυτά τον καίνε σαν λάβα και κλέβει μια ψυχή μήπως και σταθεί τυχερός…μήπως είναι εκείνη.

Δεν θα σταματήσει να παίρνει ψυχές…μέχρι να βρει την δική του.

Χρήστος Καριώτης

Wednesday, March 7, 2012

Η ΛΗΘΗ…ΔΕΝ Σ’ ΑΓΓΙΞΕ…


Είπες κάτι που με γύρισε πίσω
Σ’ ένα μακρινό παρελθόν που ήθελα να ξεχάσω
Σε μια οπτασία που με στοίχειωσε
Σε δυο μάτια που φυλακίστηκαν μες τα δικά μου

Μια απώλεια που μ’ ακολουθεί για χρόνια σαν σκιά
Ίχνη από γλυκόπικρες μνήμες όπου κι αν κοιτάξω
Προσπαθώ να περάσω μέσα από έναν τοίχο
Ενώ λίγο πιο πέρα υπάρχει μια ορθάνοιχτη πόρτα

Μια μάχη μ’ έναν δαίμονα που έμεινε ελεύθερος
Όταν η ψυχή που κατοικούσε άλλαξε ουρανό
Μες τα γκρίζα του φτερά κουβαλάει μια ετοιμοθάνατη ανάμνηση
που μοιάζει σαν σύννεφο έτοιμο να εκραγεί και να της δώσει πάλι ζωή

Ίσως είναι καιρός να κάνω ένα βήμα πίσω
Να προφτάσω τη λήθη…όσο έχει ακόμη τα μάτια ανοιχτά…

Τελικά…
Μου θύμισες κάτι που…νόμιζα πως ήθελα να ξεχάσω.

Χρήστος Καριώτης

Η ΝΕΦΕΛΗ ΚΙ Ο...ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ



Η Νεφέλη έγραφε την λέξη έρωτας με ένα τεράστιο έψιλον και τα υπόλοιπα πέντε γράμματα τα αντικαθιστούσε με καρδιές
“Έτσι πρέπει να γράφεται ο έρωτας” έλεγε με περισπούδαστο ύφος
Εκείνος της έλεγε ότι γράφεται μ’ ένα μεγάλο ερωτηματικό και πολλά αποσιωπητικά, γιατί είναι άτιμο πράμα αυτός ο Φτερωτός.
“Ω! Πάψε «σκοτεινέ»…σ’ έχουν στοιχειώσει ο Πόε και ο Ρεμπώ…ξέχνα τους αυτούς
Εγώ είμαι εδώ για σένα τώρα, εγώ είμαι το βιβλίο σου…διάβασέ με μέχρι την τελευταία μου σελίδα”. Ήταν η απάντηση της Νεφέλης…

Κι εκείνος το έκανε. Την διάβασε...την πίστεψε..την λάτρεψε.
Εκείνη όμως δεν άντεξε την οξυδέρκεια του, φοβήθηκε…κι έφυγε.
Αισθανόταν πολύ προβλέψιμη του είπε και την μείωνε αυτό.
Δεν ήθελε να πληγωθεί…
Για τον αν πληγώθηκε αυτός…αλλά όχι οι “σκοτεινοί” δεν πληγώνονται. Έχουν τόσο σκοτάδι μέσα τους που τα καλύπτει όλα...τα σκοτώνει, τα σβήνει. Δεν πονάνε αυτοί, δεν δακρύζουν.

Δεν της είπε τίποτα…αν και ήθελε να της πει πολλά...αλλά δεν υπήρχε πια λόγος.
Δεν την ξαναείδε από τότε.

Άπλωσε όλο το σκοτάδι του πάνω σε λευκές κόλλες χαρτί για να την διώξει απ’ το μυαλό του…
Λες και θα την ξεχνούσε αν έγραφε…

Τα πνεύματα όλων αυτών των καταραμένων ποιητών που λάτρευε λες και κρύφτηκαν μες την πένα του κι άρχισε να γράφει σαν δαιμονισμένος. Έτσι έδιωξε όλη την οργή που ένοιωθε μέσα του.

Δεκαεπτά χρόνια μετά έλαβε ένα γράμμα...ήταν από εκείνη. Που τον ανακάλυψε, πως έμαθε που βρίσκεται, γιατί του έγραψε;

Έκατσε στο γραφείο του, έβαλε ένα ποτό και άρχισε να ανοίγει το γράμμα αργά - αργά λες κι έκανε κάποια λεπτή χειρουργική επέμβαση σε κάποια καρδιά. Την δική του καρδιά.
Μέσα είχε μια φωτογραφία τους. Από τότε...σε κάποιο νησί.
Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας, του είχε γράψει: “Σε είχα πάντα μαζί μου “σκοτεινέ”. Ε♥♥♥♥♥.

Για μια εβδομάδα δεν μπορούσε να κοιμηθεί, την έβλεπε συνέχεια μπροστά του με το που έκλεινε τα μάτια του.
Γιατί του έστειλε αυτή τη φωτογραφία; δεν υπήρχε λόγος να κάνει κάτι τέτοιο.

Ώσπου έμαθε το γιατί...
Η Νεφέλη είχε μια ανίατη ασθένεια και πριν λίγες μέρες είχε φύγει απ' την ζωή.

Αποφάσισε να απαντήσει στο γράμμα...της το όφειλε. Έπρεπε κάποια στιγμή να της πει αυτά που ήθελε.
“Νεφέλη μου είχες ζητήσει να μην δακρύσω ποτέ για σένα.
Λυπάμαι αλλά δεν το κατάφερα.
Ήθελες κάποια στιγμή να γράψω κάτι για σένα.
Μου είναι δύσκολο να βρω κάτι που να ΜΗΝ το έχω γράψει για σένα.
?...............

Υ.Γ. Μην λυπάσαι για έναν έρωτα που έχασες…να λυπάσαι αν δεν τον έζησες…

Γιατί τελικά η λέξη έρωτας δεν γράφεται…βιώνεται…

Χρήστος Καριώτης


ΜΗΝ ΧΑΘΕΙΣ ΣΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙ…ΜΕ ΑΣΧΗΜΟ ΤΕΛΟΣ



Δεν θα μπορούσες να είσαι πιο αληθινή
Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο απρόσωπος
Άλλο ένα φύλλο απογοήτευσης
πάνω στα καπηλευμένα ψήγματα της ευτυχίας σου

Είσαι εξαρτημένη στο χάος που σου προσφέρω
Είμαι η λαιμητόμος της κάθε σου ανάσας
Σε κάθε μου γκρεμό μπαίνεις μπροστά να πέσεις πρώτη
Αναλώνεσαι ικετεύοντας τα τιποτένια χάδια μου

Όσο κρύβεις τον πόνο σου…εγώ θα σε πληγώνω
Συντηρώ τις φοβίες σου…σου φυτεύω καινούργιες
Σκοτώνω κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης που σου έχει απομείνει
Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου, τρέξε μακριά μου

Για πόσο ακόμα θ’ αγκαλιάζεις μια παγωμένη εικόνα;
Πόσο γλυκό μπορεί να είναι ένα φιλί από μαρμαρωμένα χείλη;
Ζητάς μια καινούργια αρχή…να γυρίσουμε σελίδα…
Μα το παραμύθι μας έχει τελειώσει…

Δεν διάβασες το τέλος;
Ο κακός λύκος πέθανε...
και η κοκκινοσκουφίτσα για να κρατήσει ζωντανό το παραμύθι της
αποφάσισε να παίξει και το ρόλο του λύκου...κι έφαγε τις σάρκες της.

Χρήστος Καριώτης

ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ...ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ


Κάθε φορά που πεθαίνει η νύχτα
τ' αστέρια γίνονται σκόνη
τότε γεννιούνται οι νεράιδες
απ' του φεγγαριού την μήτρα

Σ' έναν θάνατο της νύχτας
βρέθηκες μπροστά μου ξαφνικά
ντυμένη με τον μανδύα της σελήνης
κι έσβησες κάθε σκιά απ' την ψυχή μου

Έφτιαξες ένα ξέφωτο μόνο για μένα
και το έστρωσες με νυχτολούλουδα
Μα το σκοτάδι μου δεν είχε τελειωμό
και τα σκέπασε όλα...

Από τότε κάθε φορά που πεθαίνει η νύχτα
εσύ γίνεσαι σκόνη
τότε γεννιούνται κάποιοι στίχοι
μες απ' την καρδιά μου
Χρήστος Καριώτης

ΔΕΝ ΞΕΡΩ...


Δεν ξέρω τίποτα για σένα
κι ας έχει ιδρώσει το κορμί σου
επάνω στο δικό μου αμέτρητες φορές
Δεν μπορώ να σε διαβάσω
γιατί κάθε προσωπείο σου
έχει το δικό του χαρακτήρα

Σε κάθε δωμάτιο και μια σου εικόνα
Μα καμιά δεν έχει δική της φωνή

Δέσε μου τα μάτια
Κι άσε με να σε φανταστώ
Ξαπλωμένη σε λευκά μεταξωτά σεντόνια
Μ’ ανεμώνες στολισμένα τα μαλλιά σου
Να έχεις τα μάτια σου στραμένα στα δικά μου
Και να μου γνέφεις να ριχτώ στην αγκαλιά σου

Δεν ξέρω πότε είσαι αληθινή
ίσως μόνο όταν...υποκρίνεσαι

ΜΙΑ ΦΩΤΙΑ...



Όλοι κουβαλάμε μια φωτιά μέσα μας...

Την έχει ανάψει ένα ψέμα, μια αλήθεια, ένας έρωτας, κάποιο ανόητο μίσος...
Μας καίει κάθε νύχτα…τον καθένα με διαφορετική φλόγα…

Με καίει σαν κόλαση…τυλίγει τις μνήμες μου
Σε βλέπω, σε μυρίζω, σ’ αγγίζω
Είσαι ακόμη εδώ…για πόσο θα αντέξεις όμως;
Κάποτε προσπαθούσα να τρέξω, να φύγω μακριά να κρυφτώ απ’ τα φαντάσματα μου…
Φαντάσματα…λάθος…οι αλήθειες μου ήταν…απλά φοβόμουν να τις κοιτάξω κατάματα
Ερχόσουν σαν όνειρο κάθε φορά που μ’ έβλεπες να χάνομαι, να διαλύομαι
και μου έλεγες…''η απογοήτευση και η φυγή είναι για τους μοιρολάτρες και τους δειλούς.
Άσε την αγάπη να σε ματώσει…να γράψει με τ’ αγκάθια της επάνω σου τις πίκρες της, τις αγωνίες της, τα λάθη της…μόνο τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει''
Αυτό το καταραμένο “σ’ αγαπώ” αν δεν το νιώσεις πρώτα να σε πνίγει μην το ξεστομίσεις.

Η ζωή έχει ένα ψέμα μια αλήθεια και μια φιλοσοφία
Το ψέμα...ότι είναι γλυκιά
Η αλήθεια…είναι γυναίκα...οπότε απρόβλεπτη
Η φιλοσοφία…σαν γνήσιο θηλυκό δεν σου δίνει πολύ χρόνο για να την καταλάβεις.

Τώρα ξέρω...

Όλοι κουβαλάμε μια φωτιά μέσα μας...
Κάποιοι...έχουνε γίνει ήδη στάχτη...
Χρήστος Καριώτης

Wednesday, February 29, 2012

ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ…ΕΝΑΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

Γύρω μου όλα παγωμένα
Δεν ακούω πια την φωνή σου
Δεν αισθάνομαι την ανάσα σου
Η απουσία σου μοιάζει με θάνατο
Ο ήλιος μου έγινε σκιά...
μα την ώρα που έσβηνε μ’ έκανε στάχτη
Γίνε άνεμος και πάρε με μακριά
και κλείσε με σε μια στάλα βροχής
κι άστη να πέσει στον ωκεανό
Να γίνει ένα με το απέραντο γαλάζιο
Κι από εκεί να ξαναγεννηθώ
Να έρθω την νύχτα όπως κοιμάσαι
Όταν ονειρεύεσαι στου έρωτα τα χέρια
Καθώς θα καίει το κορμί σου
Επάνω σου να πέσω…να γίνω ατμός
Χρήστος Καριώτης

Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕΣ…ΕΓΙΝΕ Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ

Μου είπες πως η ψυχή μου είναι κατάλευκη
Σαν τα φτερά ενός αγγέλου
Κι εγώ σ’ άφησα να την γεμίσεις
με τα δικά σου χρώματα……..

Τελικά ήταν πολύ εύκολο
να σταθώ μπροστά σου
με κομματιασμένα τα φτερά μου
κι ένα φωτοστέφανο σπασμένο στα δυο
Μ' αρέσει έτσι όπως με σχεδίασες...
πάνω σ' έναν καμβά από σκοτάδι...
βουτώντας τα πινέλα σου μέσα στις πληγές μου
Έγινα η ψύχωση σου…η απόλυτη δημιουργία σου
Χρόνια τώρα μου άλλαζες μορφές…
ζωγράφιζες ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου
και μ’ άφηνες μετέωρο πάνω στον ανόητο καθωσπρεπισμό σου…
Mια μαριονέτα που κινούνταν όπου κοίταγαν τα μάτια σου
Δεν μου έδωσες φωνή…
Όμως πάνω στο νοτισμένο καθρέφτη της σιωπής μου
σχημάτιζα το “σ' αγαπώ” κι εσύ το μουτζούρωνες με άλικο χρώμα
Μ' έβλεπες να διαλύομαι… κι έφτιαχνες φτηνά αντίγραφα μου πάνω στα ίδια μου τα κομμάτια
Όμως τελικά με μετέτρεψες στην προσωποποίηση των απωθημένων σου
Για πόσο ακόμη θα αναβάλεις τα αποκαλυπτήρια μου;
Για πόσο ακόμη θα αποφεύγεις το βλέμμα μου;
Είμαι το μοναδικό σου έκθεμα… μ’ έχεις εναποθέσει με ευλάβεια
πάνω στο μουχλιασμένο σου στρώμα
Και τις νύχτες…με κρύβεις κάτω απ’ τα ιδρωμένα σου σεντόνια

Ξέρεις τώρα μου είναι εύκολο να φύγω
Να χαθώ εντελώς απ’ το κάδρο
Και να γίνεις εσύ ο καμβάς
στα χέρια του στοιχειωμένου σου έργου
κι όσο θα προσπαθείς να με αλλάξεις
στο τέλος…απλώς θα μου μοιάσεις
Χρήστος Καριώτης
 

ΚΑΠΟΙΑ ΞΟΡΚΙΑ... ΔΕΝ ΠΙΑΝΟΥΝ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Όλα μου ποιήματα είχαν τ' όνομα σου
Τα έγραψα φθινόπωρο πάνω σε ξερά πεσμένα φύλλα
Τα έστρωσα κάτω απ' το φεγγάρι
και τα διάβαζα τις νύχτες του Σεπτέμβρη
μέχρι να χαραχτούν μες το μυαλό μου
Όχι..δεν στα έδωσα να τα διαβάσεις ποτέ...
Δεν τα έγραψα για σένα...
Ξόρκισαν τον πόνο μου και τον έκαναν ανάμνηση
Τότε τα έκαψα...
και σ' έβλεπα μες τις φλόγες να γελάς, να κλαις, να χάνεσαι.

Όμως φοβάμαι μήπως κάποιο κομμάτι της καρδιάς μου
σ' αγαπάει ακόμη
Μήπως αν φωνάξεις τ' όνομα μου θα χτυπήσει τόσο δυνατά
που δεν θα μπορέσω να κάνω πως δεν τ' άκουσα

Γιατί τις νύχτες του Σεπτέμβρη σε νοιώθω να κυλάς στις φλέβες μου.
Γιατί κάθε φθινόπωρο ξυπνάω με την γεύση απ' το φιλί σου
Χρήστος Καριώτης

ΣΠΙΘΑ...

Ευτυχώς με ξεπέρασες...επιτέλους με σκότωσες
και μ' έθαψες σε μια μικρή ρωγμή του υποσυνείδητου σου
Κι είναι όμορφα εδώ, μοιάζει σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία
καθώς κάνω βόλτες σε σκόρπιες χιλιοπαιγμένες αναμνήσεις
Μην φοβάσαι, δεν θα βγω από δω
δεν θα το προσπαθήσω καν...όμως κάνε μου μια χάρη
Αν κάποια στιγμή ξεχαστείς και μια σπίθα μου
θα πεταχτεί μπροστά σου...άστη να σε κάψει
Χρήστος Καριώτης

ΑΛΥΚΑ ΔΑΚΡΥΑ... ΣΕ ΑΝΥΔΡΟ ΒΛΕΜΜΑ...

Ξεκλείδωσα ένα όνειρο και σε πήρα μαζί μου
Περιπλανηθήκαμε στους κήπους των θεών
Σε πήγα εκεί που ζωγραφίζει ο Απρίλης την άνοιξη
κι έντυσα με λουλούδια το κορμί σου
Ταξιδέψαμε στις πορφυρές θάλασσες της Αφροδίτης
Κάναμε έρωτα κάτω από μια πύρινη βροχή
Ήσουν τόσο ευτυχισμένη.
Ήθελες να μείνουμε για πάντα εκεί...

Ξεκλείδωσες την πόρτα του σπιτιού σου
και κατέβηκες γρήγορα τα σκαλιά...
Βγήκες στον δρόμο τρέχοντας
Με έψαχνες στα γύρω στενά και φώναζες τ' όνομα μου
Κοίταξες ψηλά στον ουρανό...όμως ήμουν δίπλα σου...

Θα ήμουν τόσο ευτυχισμένος
αν μπορούσα να σ' αγκαλιάσω και να μείνω μαζί σου εδώ

Μαράθηκε το βλέμμα σου...τα δάκρυα έγιναν...αίμα...
Χρήστος Καριώτης
 
 
 

Thursday, February 23, 2012

ΙΣΩΣ…

Ίσως είχες δίκιο…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήμουν ένα τίποτα
που προσπαθεί να γίνει κάτι
ζητιανεύοντας ψίχουλα συμπόνιας κι αποδοχής
από ανθρώπους που τους περισσεύουν… η… δεν τα έχουν ανάγκη πια

Ένα χαμόγελο που πέτρωσε στο χρόνο
Ένας δαιμονισμένος Έρωτας που κατέληξε να είναι μια αναγκαία συνουσία

Τώρα έχω γίνει αυτό που απεχθανόμουν
Μια σκιά που ψάχνει σώμα για να αγκιστρωθεί
Μεταμορφώθηκα σ’ αυτό το μαύρο χρώμα που λατρεύεις
Με φοράς σε κάθε επιτάφιο του σβησμένου πάθους μας

Άφησα να τρέξουν λίγα θολά…ληγμένα δάκρυα
που κρατούσα για χρόνια μες τα μάτια μου
Προσπάθησα μ’ αυτά…να σβήσω τα σημάδια
που μου άφησαν τα λόγια σου…όμως…απλά με πόνεσαν περισσότερο
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τα καλύψω
με το σάβανο μιας νεκρής ελπίδας.

Τελικά…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήσουν ένα τίποτα
Που προσπαθούσε να αποδείξει κάτι
Κλέβοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου 
Χρήστος Καριώτης

ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ...

Σηκώνω αυλαία και βγαίνω στη σκηνή
Σε μια παράσταση φτωχή, χωρίς σενάριο
Σε μια αιώνια μάχη με τα θέλω μου και τα μπορώ μου
Πράξη πρώτη…βγαίνεις εσύ και με ρωτάς “Τι είναι ζωή;”
Κι εγώ φωνάζω τ’ όνομα σου
Μου κρατάς τα χέρια και δακρύζεις
Λες πως είμαι φυλακή και διέξοδος μαζί
Μα στο πρώτο σου είχα χαρίσει το κλειδί
Στο άλλο σφράγισες την πόρτα από μέσα, μ’ ασημένια δάκρυα

Πράξη δεύτερη…κλείνεις τα μάτια κι ανοίγεις μια πόρτα στο σκοτάδι
Σ’ ακολουθώ χωρίς δεύτερη σκέψη…γιατί η ψυχή σου γεννάει φως
Είσαι ευχή, είμαι κατάρα …μια κατάρα που την σέρνεις μαζί σου
χωρίς να φοβάσαι…λες κι είναι ευλογία


Πράξη τρίτη…έχεις μεταμορφωθεί σε έναν κατάλευκο κύκνο
Σ’ έχω μες την αγκαλιά μου…μα δεν σε κοιτάω
Μ’ έχουν συνεπάρει τα τραγούδια κάποιων αγγέλων που πετάνε λίγο πιο πέρα
Μου λες “ Θα μου λείψεις”…και πεθαίνεις.

Το μόνο που κατάφερα στην ζωή μου ήταν να δώσω τίτλο στο σενάριο της:
“Αν καταφέρεις να κρατήσεις αγκαλιά το φεγγάρι
Μην κάνεις το λάθος και γυρίσεις να κοιτάξεις τ’ αστέρια”
Χρήστος Καριώτης
 

ΚΟΜΜΑΤΙΑ…

Οι λέξεις σου σβήνουν καθώς απομακρύνομαι.
Δεν σ’ ακούω πια…ψέματα…ακούω ένα «συγνώμη»
ψέματα…ακούω ένα «σ’ αγαπώ ακόμα»…ψέματα…ψέματα
Κρατάω στα χέρια μου σφιχτά μια χάρτινη
καρδιά που μου είχες χαρίσει πριν χρόνια
Κοντοστέκομαι και την κοιτάζω
Έχει ξεθωριάσει το κόκκινο, έχει αρχίσει να παίρνει
το γκρίζο χρώμα της αλήθειας σου
Επάνω μου είχες γράψει «Είσαι η ζωή μου. Έχω χτίσει τον κόσμο μου γύρω από σένα. Μην τον γκρεμίσεις»
Σ’ ένα παγκάκι λίγο πιο πέρα κάθεται ένα νεαρό ζευγάρι φοιτητών.
Δεν κοιτιούνται.
Ο νεαρός ανάβει τσιγάρο και η κοπέλα κάτι ψάχνει να βρει μες την τσάντα της.
Τους καλημερίζω και τους ζητάω ένα στυλό.
Ο νεαρός με κοιτάζει με ένα άγριο βλέμμα…λες κι ετοιμάζεται να μου ρίξει γροθιά. Σίγουρα το θέλει.
Η κοπέλα πιο συνεσταλμένη μου λέει καλημέρα και μου δίνει ένα κίτρινο μολύβι χιλιοδαγκωμένο.
Γυρίζω την καρδιά απ’ την ανάποδη και γράφω ΠΩΛΕΙΤΑΙ.
Της επιστρέφω το μολύβι ευχαριστώντας την.
Κάνω να της δώσω την καρδιά αλλά σκέφτομαι πως θα την φάω την γροθιά τελικά οπότε αλλάζω γνώμη και την δίνω στον νεαρό.
Με κοιτάζει, λες και βλέπει τρελό (χα! λες…)
Παίρνει την καρδιά και την διαβάζει…
“Τι είναι αυτά ρε φίλε; τι παιχνίδι είναι αυτό;”

Ακριβώς! Όπως το είπες παιχνίδι…με δυο επιλογές.

“Χα! και τι κερδίζω;”

Αναλόγως την πλευρά που θα επιλέξεις.
Η έναν ολόκληρο κόσμο… η μια ολόκληρη ζωή να μαζεύεις χάρτινες καρδιές για να τον χτίσεις.

“Κι εσύ τι κέρδισες;”

Μια ανάσα…προς το παρόν μια ανάσα…

Η κοπέλα δίπλα του με κοιτάζει στα μάτια χωρίς να μιλάει…
Απομακρύνομαι γρήγορα…δεν θέλω να με δουν να βουρκώνω

Ακούω μια βρισιά (για μένα) και ο ήχος χαρτιού που σκίζεται.
Ο νεαρός μου φωνάζει: “Σε λάθος άνθρωπο έδωσες την καρδιά φίλε”

Κοντοστέκομαι και ψελλίζω…
Ναι αλλά ο σωστός άνθρωπος μόλις σε είδε με μεγάλη ευκολία να την κάνεις κομμάτια μπροστά του...
Χρήστος Καριώτης

ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ…

Στέκεσαι απέναντι μου, δεν υπάρχουν πλέον όρια
Εσύ κι εγώ σ’ ένα παιχνίδι δίχως κανόνες, χωρίς λογική
Γεμάτη από καυτή λάβα η αγκαλιά σου
Μέσα της με καις…με κάνεις στάχτη

Χαράζω τ’ όνομα σου στην καρδιά μου
μ’ ένα κομμάτι απ’ το πάθος σου
Ότι αγαπώ το αφήνω να κυλάει μες το αίμα μου
Όσο επικίνδυνο κι αν είναι…όσο δηλητήριο κι αν μπορεί να στάξει

Δεν με νοιάζει ποιο θα είναι το τίμημα αν χάσω
Αρκεί να μ’ έχεις αγαπήσει
με την ίδια μανία που θα μ’ έχεις πληγώσει
Χρήστος Καριώτης
 

ΜΙΑ ΛΕΞΗ...

Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ

Μια φωνή που ακόμα την ακούω σαν τραγούδι

Ήρθες και ζωγράφισες με φιλιά το κορμί μου

Έφυγες και δεν τα έσβησα



Σε νοιώθω σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου

Η μυρωδιά σου στοιχειωμένη σε κάθε μου αναπνοή

Σ' αναζητώ σε κάθε χιλιοστό της μοναξιάς μου

Κι ο χρόνος...αλήτης...σ' έχει ξεχάσει μες τις σκέψεις μου



Γαμώτο...απλά ένα Σ' ΑΓΑΠΩ ήθελα να γράψω...

Χρήστος Καριώτης

ΑΠΟΨΕ...

Άπληστοι θεοί...πόσους παραδείσους

θέλετε πια και κλέψατε τον δικό μου;



Όλη μου την ζωή την είδα 
μες τα μάτια σου

Ώσπου τα έκλεισες για πάντα

και την πήρες μαζί σου


Αλλάζει μαύρο η νύχτα

μες την παγωμένη της σιωπή

Σε ψάχνω...κάθε φορά που γεμίζει το φεγγάρι

Τότε που ο ουρανός παίρνει το χρώμα των ματιών σου


Απόψε θα' ρθω να σε βρω

μέσα στου ονείρου το λευκό

μ' έναν εφιάλτη για οδηγό



Ετοιμαστείτε θεοί...ανοίξτε τις αγκαλιές σας...

σας φέρνω δώρο και μια κόλαση...

Χρήστος Καριώτης

ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΙ ΕΝΑ ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ...

Το ότι ο έρωτας κόβει σαν μαχαίρι
 είναι ευλογία…

Αφήνει μια ανοιχτή πληγή και τον θυμάσαι για πάντα

Αν κλείσει και γίνει σημάδι μεταμορφώθηκε σε αγάπη

Όμως αν την πληγή αποφασίσεις να την κλείσεις εσύ… τον σκότωσες



Να πάρει ο διάολος...
Όχι... δεν προσπαθώ να σου διδάξω κάτι

Απλά πασχίζω ν' αναστήσω έναν τυφλό θεό 

που μόλις πέθανε μπροστά στα μάτια μου

Ξέρω πως εσύ ήσουν το όπλο

μα τ' αποτυπώματα που θα βρουν επάνω...είναι όλα δικά μου

Χρήστος Καριώτης

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΗΘΗ…ΣΚΟΡΠΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΕΡΩΤΑ

Η εικόνα σου μες το μυαλό μου

επιτέλους ξεθώριασε

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια

ευτυχώς βλέπω μόνο σκοτάδι

Κι είναι όμορφες οι νύχτες μου πλέον

γιατί δεν κοιμάμαι…ονειρεύομαι


Δεν ακούω πια αυτή την χιλιοειπωμένη φράση σου
«Για μια ζωή μαζί…» 



Δεν ξέρω πόσες ζωές θα χρειαστείς

μέχρι να αρχίσεις να αισθάνεσαι αυτά που λες

Μα στο τέλος ο μόνος που θα μείνει

για να σ’ ακούσει θα είναι ο καθρέφτης σου

Όμως μην κάνεις το λάθος

και πιάσεις κουβέντα μαζί του

Γιατί…πάλι η Χιονάτη θα βγει κερδισμένη

Χρήστος Καριώτης

Wednesday, February 15, 2012

ΒΗΜΑΤΑ...

Όλη μου την ζωή ακολουθούσα ξένα βήματα
Μέχρι που χάθηκα...
'Έμεινα μετέωρος σ’ ένα απέραντο πουθενά
Είχα φτιάξει ένα κόσμο στο μυαλό μου γεμάτο τείχη
Αλλά γιατί;
Αφού ο μοναδικός εχθρός…ήμουν εγώ
Ένας δούρειος ίππος που μ’ ακολουθούσε σ’ όλη μου την ζωή
Μα δεν κατέκτησα ποτέ τίποτα
Ούτε καν την ψυχή μου
Αν μπορούσε να δεις κάποιος μέσα μου
θα έβλεπε ένα πτώμα σε σήψη
Δεν ξέρω πόσο μακριά μπορώ να πάω ακόμη
Ίσως μέχρι τον επόμενο θάνατο…ίσως…
Δεν ξέρω τι να περιμένω πια…ίσως ακόμη μια κατάρα
Δεν ξέρω ποιόν να περιμένω πια…ίσως αυτόν που θα μου την χαρίσει
Ας με έβγαζε κάποιος απ’ αυτό το αόρατο κελί κι ας ήταν για λίγο
Ας μου κράταγε κάποιος το χέρι σφιχτά κι ας ήταν για αντίο
Μη με κοιτάτε, μη με λυπάστε
Ξέρω να κρύβω καλά τα όπλα μου
Γι’ αυτό να φοβάστε...
Χρήστος Α. Καριώτης
 
 

ΠΑΝΤΟΥ…ΕΣΥ

Μες το φως του φεγγαριού
είδα τα μάτια σου
Μέσα στου ήλιου τις φλόγες
ήταν τα χείλη σου
Κοίταξα τ’ άστρα
κι είδα πλεγμένα τα μαλλιά σου
Στην αγκαλιά της νύχτας
χτυπούσε η καρδιά σου
Τότε κατάλαβα…
Πως είσαι το σύμπαν μου…
Χρήστος Α. Καριώτης
 

ΣΗΜΑΔΙ…


Ξύπνησες ιδρωμένη μες την νύχτα
μ’ ένα σημάδι στο λαιμό
Δεν ήταν από καυτό φιλί
ούτε από κάποιο έντονο χάδι
Ήταν η σφραγίδα μου
Η αφύπνιση σου
Το άγγιγμα του δαίμονα σου
Είμαι ο φίλος που λες όλα σου τα μυστικά
Μου μιλάς μα δεν μ’ ακούς
Φοβάσαι να μ’ ακούσεις
Είμαι ο εραστής που ονειρεύεσαι…
Εμφανίζομαι σε κάθε σου σπασμό σε κάθε οργασμό
σε κάθε σου τελείωμα…σαν κλείνεις τα μάτια σου
Όταν αυτός που αγκαλιάζεις
είναι απλώς ανάγκη κι όχι έρωτας
Έχεις την δύναμη να δίνεις ζωή
όμως μην πουλάς την δική σου
Μην χαρίζεσαι
Μην συμβιβάζεσαι
Κάνε αυτό που νιώθεις
Αυτό που θέλεις
Δεν υπάρχει όμορφο κι άσχημο
Υπάρχει μ’ αρέσει και δεν μ’ αρέσει
Δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο
Υπάρχουν χρώματα
Μην γυρίζεις την πλάτη στα πάθη σου
Γιατί δεν θα ‘χουν φλόγα τα λάθη σου
Χρήστος Α. Καριώτης
 

ΤΟ ΚΑΤΑ....ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ


Και θα' ρθει μια μέρα που η κόρη
μιας πληγωμένης θεάς
θα ζητήσει εκδίκηση...

Και θα χαθεί ο ήλιος
και φως στην ημέρα
θα δίνουν τα μάτια της
Για πάντα θα κρυφτεί το φεγγάρι
κι ασημένια την νύχτα
θα κάνουν τα ολομέταξα μαλλιά της
Φλόγες θα τυλίξουν τους ωκεανούς
μόλις αγκαλιάσουν το κορμί της
Σε κάθε της κίνηση
η γη θα σταματάει
Ο χρόνος θα παγώσει
μόλις αγγίξει το δέρμα της
Το σύμπαν θα αλλάξει μορφή
θα πάρει την δική της

Και θα 'ρθει μια μέρα που η κόρη
μια πληγωμένης θεάς
θα αποκαλύψει το όνομα της μητέρας της

Αγάπη
Φως
Ροή
Ομορφιά
Δέσιμο
Ιχώρ
Τραγούδι
Ήλιος

Μην ψάχνεται τους θεούς ψηλά στον ουρανό
Ποτέ δεν ήταν εκεί
Ήταν πάντα μέσα μας, δίπλα μας
Στα πρόσωπα αυτών που αγαπήσαμε
Στις καρδιές αυτών που πληγώσαμε
Σε ότι μας έδωσε χαρά
κι εμείς του γυρίσαμε θλίψη
Εμείς τους διώξαμε
όταν σταματήσαμε να μιλάμε
την γλώσσα τους
Χρήστος Α. Καριώτης
 

Friday, February 10, 2012

Η ΑΓΑΠΗ ΣΑΝ ΟΠΛΟ...ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΧΕΡΙΑ



Ήρθες σαν έρωτας
Κι άδειασες την φαρέτρα σου μες την ψυχή μου
Έγινα άνεμος
Και σκόρπισα στη λήθη τα φιλιά σου
Ήρθες σαν θάλασσα
Και με ταξίδεψες στου ονείρου το κύμα
Έγινα στάχτη
Κι άπλωσα όλο μου το γκρίζο στην καρδιά σου
Ήρθες σαν σύννεφο
Γεμάτο απ’ την κόκκινη βροχή του πάθους
Έγινα άβυσσος
Κι οι ουρανοί σου έσβησαν μαζί μου
Ήρθες σαν άστρο
Κι έριξες φως στα σκοτάδια μου
Έγινα θάνατος
μαζί μου σε πήρα, για πάντα δικιά μου
Χρήστος Καριώτης

ΜΕΣΣΙΕΣ… ΣΩΤΗΡΕΣ…ΘΕΟΙ



Δεν θα με λυγίσεις
Ότι κι αν κάνεις
Δεν μπορείς να κάψεις
τις σκέψεις και τα θέλω μου
γιατί είναι βαφτισμένα στην φωτιά
Το μονοπάτι σου είναι ένας κύκλος
που με στέλνει πάλι στην αρχή
Αυτό που θέλω να βαδίσω εγώ
δεν τελειώνει πουθενά
Χρίστηκες θεός, Μεσσίας, Σωτήρας…
Πες μου όμως κάτι…
Πόση αλήθεια μπορεί να βγει απ’ το στόμα
ενός Μεσσία… με γλώσσα φιδιού;
Χρήστος Καριώτης

ΜΑΣΚΕΣ...



Πίσω απ’ τη μάσκα της ευτυχίας σου...
η μάσκα της θλίψης σου...
και πίσω απ' αυτά... το κελί
μιας υπέρμετρης εσωστρέφειας
Πίσω από κάθε αγκαλιά...
μια ψυχρή εγκατάλειψη
Στέκεσαι στο χείλος ενός γκρεμού...
που ονόμασες γαλήνη
Δεν πιστεύεις πια σε τίποτα
Όμως εσένα τώρα σε πιστεύουν πολλοί
Το κατάφερες…είναι όλοι εκεί για σένα
Περιμένουν το επόμενο βήμα σου...
και εύχονται να είναι προς τα εμπρός...
Η αιώνια βουτιά σου στο απέραντο άγνωστο
Δεν άντεξες...ξέσπασες...φώναξες...
μα όλοι σε κοιτούσαν αμίλητοι
Τώρα στέκεσαι σιωπηλός...
κι εκείνοι περιμένουν να φωνάξουν
Δεν έμαθες ποτέ αν η αγάπη είναι αλήθεια η ψέμα
Έμαθες μόνο ότι αφήνει σημάδια…όπως κι αν έρθει να σε βρει
Έμεινες αιώνιος δέσμιος μιας ηλίθιας απόρριψης
Δεν ήρθε ο καλός σου άγγελος να σε κλείσει μέσα στα φτερά του...
Να σου δώσει ένα φωτεινό καταφύγιο…
Κοίταξε...εκεί στο βάθος...
Είναι κι αυτός ανάμεσα στο πλήθος
Και περιμένει να πανηγυρίσει την πτώση σου
Ότι πίστεψες σε ξέχασε…σε πούλησε…σε πλήγωσε
Αυτός που ήσουν…δεν είναι πια εδώ...
πέθανε γιατί δεν επαναστάτησε ποτέ...
κι αυτός που είσαι τώρα...θα σβήσει
γιατί δεν έμαθε ποτέ να πολεμάει
Καθώς θα φεύγεις...το τελευταίο πρόσωπο που θα δεις
θα είναι της μιζέριας σου...
κι ένα αρρωστημένο πλήθος να ζητωκραυγάζει
Τώρα έχεις δυο επιλογές...
Ένα άλμα στο κενό...η ένα άλμα στη ζωή
Και τα δυο θα σε σκοτώσουν...
Το ένα μια φορά...
το άλλο κάθε μέρα...
Οπότε δες το σαν παιχνίδι...
παίξε με την ζωή μέχρι να λιώσεις...
Ένας θάνατος δεν είναι ποτέ αρκετός... 
Χρήστος Καριώτης

Sunday, February 5, 2012

ΞΑΝΑ...


Τελικά όλα ήταν μια ψευδαίσθηση...
εσύ...ο καλός εαυτός μου...οι φίλοι...
Μόνο οι εχθροί...
Αυτοί ήταν αληθινοί
Οι μοναδικοί που ήταν συνέχεια δίπλα μου
μέχρι που γκρεμίστηκα...διαλύθηκα
Τότε μ' άφησαν κι εκείνοι
Έμεινα μόνος...ετοιμοθάνατος...κενός...
στην πιο σκοτεινή γωνιά
ενός μουχλιασμένου δωματίου
γεμάτο από σκόρπιες αναμνήσεις
Έδινα χρώμα στην οργή μου
ζωγραφίζοντας και γράφοντας
στους τοίχους με το αίμα μου
κάθε μου σκέψη και εικόνα...
κάθε μου εφήμερο θάνατο
και πάντα εγώ κρατούσα το όπλο...
μα πάντα εσύ πίεζες την σκανδάλη
Ήταν γλυκός ο θάνατος...όλες τις φορές...
όμως...δυστυχώς δεν κρατούσε πολύ
ήταν ακριβώς σαν τα αισθήματά σου
Ήταν...εσύ
Προσευχήθηκα...ατέλειωτες νύχτες στο θεό.
Περίμενα γεμάτος ελπίδες να τον ακούσω...
Τίποτα όμως...καμία απάντηση
Δεν κατέβηκε ποτέ στο άθλιο δωμάτιο μου...
Ούτε καν ο διάβολος
Δυστυχώς δεν με επέλεξε κανείς τους
Ο παράδεισος δεν δέχεται επικριτές
και η κόλαση έχει γεμίσει από καταραμένους...
οπότε θα πάω κάπου ενδιάμεσα...
Ξανά στην αγκαλιά σου...

Χρήστος Καριώτης



ΕΡΩΤΑΣ...

Τι κι αν ξημέρωσε

τι κι αν βγήκε ο ήλιος

εσύ μην σταματάς

να με φιλάς

κι εγώ θα βλέπω

ακόμα το φεγγάρι...



Να θυμάσαι πως...

Ο έρωτας είναι σαν ένας καθρέφτης

όσο περισσότερο τον κοιτάς

ερωτεύεσαι μόνο αυτό που σου δείχνει

γι' αυτό κλείσε τα μάτια κι ερωτεύσου

αυτόν που στον χάρισε


Friday, February 3, 2012

ΦΘΟΝΟΣ…



Έρεβος...τελευταίος σταθμός...
πετάω τα όπλα μου…
οι απώλειες μ' έχουν γεμίσει σημάδια
ευτυχώς ανεξίτηλα
ευτυχώς όλα πονάνε
Ξέρεις πως είμαι εδώ
Αιώνες με περίμενες
μα δεν έχω σκοπό να σε πολεμήσω...
όχι πια
Ο χρόνος μου τελειώνει...
με βρήκες αργά...
θα είναι πιο εύκολο για σένα…
δεν θα βρεις αντίσταση
Όμως δεν κατάλαβες κάτι...
Δεν είμαι το μίσος...ποτέ δεν ήμουν…
είμαι κάτι χειρότερο...
Είμαι ο φθόνος που το γέννησε
Αυτό τον φθόνο βλέπω τώρα στα μάτια σου...
καθώς ετοιμάζεσαι να μου δώσεις την χαριστική βολή...
Θες να νοιώσεις δυνατός...να γευτείς το αίμα μου...
Να δείξεις ότι δεν είμαι τίποτα…ότι είσαι καλύτερος από μένα
Μα δεν κατάλαβες...τόσα χρόνια δεν κατάλαβες
Ήταν τόσο απλό...
Τόσο απλό να με προσπεράσεις...να με ξεχάσεις
να με στείλεις στη λήθη...
Σ' ευχαριστώ που στο όνομα μιας τυφλής ζήλειας ...
μου έδωσες και πάλι ζωή
Χρήστος Καριώτης

ΧΑΘΗΚΕΣ...



Έφυγες...χάθηκες μέσα στο πλήθος
Δεν κοίταξες πίσω...
δεν με είδες...
δεν μ' ένιωσες
ένα ψυχρό αντίο...μόνο
“Σ' αγαπώ, θα μου λείψεις”
αυτό πρόλαβα μόνο να σου πω
μα δεν ξέρω αν το άκουσες καν
Σου εύχομαι να μάθεις ν' αγαπάς
γιατί αλλιώς θα σ' αγκαλιάζουν
μόνο γι' αυτό που βλέπουν
κι όχι γι' αυτό που είσαι
Να βλέπεις τον κόσμο με τα μάτια
της ψυχής σου γιατί διαφορετικά
θα υπάρχει μόνο σκοτάδι...
Λυπάμαι μα δεν είχα άλλα όνειρα να σου χαρίσω
εσύ όμως είχες άφθονη φωτιά για να τα καις
Χρήστος Καριώτης

ΟΞΙΝΗ ΒΡΟΧΗ


Απόψε πέφτει μια όξινη βροχή…
Ξορκίζει απωθημένα…μοναξιές…κρυμμένες αλήθειες
αλλοιώνει συνειδήσεις… σβήνει ενοχές…
Μα στο βάθος μένουν οι πληγές…ανοιχτές...
φαρμακωμένες από τις σκουριασμένες
λεπίδες ληγμένων συναισθημάτων
Οι σκέψεις σου αλλάζουν μορφή
κάθε φορά που σκαλώνουν στο εγώ σου
Και κλαίνε οι θεοί όταν νοθεύεις τον έρωτα
με λογική κι υπερηφάνεια……………….

Απόψε ρίχνει μια όξινη βροχή…
Μην σταθείς από κάτω
Οι θεοί είναι θυμωμένοι μαζί σου…

Χρήστος Καριώτης