Ήθελες
τόσο πολύ να βαδίσεις μες το έρεβος που
έκρυβαν τα μάτια μου
Μα δεν κατάφερες
ποτέ να βρεις τον δρόμο
Δεν κατάφερες
ποτέ να δεις ποιος είμαι πραγματικά
Δεν
με συνάντησες ποτέ...ήξερες απλά πως
υπήρχα
Τώρα ο χρόνος φεύγει και
παίρνει μαζί του την φλόγα σου
κι οι
μοίρες σου υφαίνουν στείρα ζωή...σ'
αδράχτι σπασμένο
Άσε με να νιώσω τη
ζάλη στη σπείρα της ψυχής σου
πριν
είναι αργά...πριν αρχίσει να γυρνάει
αντίστροφα
Δεν έκρυβα ποτέ σκοτάδι
μες τα μάτια μου...
απλά εσύ φοβόσουν
ν' ανοίξεις τα δικά σου
Χρήστος
Καριώτης.
No comments:
Post a Comment