Η ΙΛΙΟΥΕΤΑ ΠΕΘΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ...

Ένα κατάμαυρο σύννεφο πλησιάζει
εύχομαι να με καλύψει
προσεύχομαι να με κρύψει...να με ταξιδέψει
Άραγε θα είσαι εκεί;
Εύχομαι να είσαι εκεί...
Να σε δω για μια στιγμή...
όσο κρατάει μια αναπνοή...
για μένα θα 'ναι σαν μια ολόκληρη ζωή

Νομίζω πως εδώ στους ουρανούς κρέμομαι από μια κλωστή καλέ μου
Πως αν βάλω λίγη δύναμη θα σπάσει και θα ξεφύγω
θα γίνουμε πάλι ένα...κάτω απ' τη βροχή...θυμάσαι;

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί...φυλακισμένη σ' ένα απέραντο γκρίζο
Καταριέμαι τον θάνατο...τον προκαλώ...μα αρνείται να με κοιτάξει
Όσες ζωές έχει κρυμμένες μες τα μάτια του
Άλλους τόσους θανάτους έχω εγώ μες τα δικά μου
Δεν θα κάνω πίσω τώρα
ίσως να μην έχω άλλη ευκαιρία στην άθλια ζωή μου

Μείνε εκεί γλυκέ μου...μην χαθείς
θα έρχομαι κάθε βράδυ να χρωματίζω τα όνειρα σου

Τότε αιώνιος ας είναι ο ύπνος μου
αρκεί να ξανακούσω τον χτύπο της καρδιάς σου.


Ο Έρωτας είναι σαν ένα σπίρτο αναμμένο...κάποια στιγμή σβήνει
Μην το κοιτάς...κλείσε τα μάτια σου να φυλακίσεις την φλόγα...

Χρήστος Καριώτης.