ΑΨΥΧΟΣ…

(Ένα μικρό απόσπασμα από την συλλογή διηγημάτων που ετοιμάζω.
Είναι ένας διάλογος μεταξύ του Αγαμέμνονα και του Άδη)

Δεν βλέπω φόβο στα μάτια σου, κι ας ξέρεις ποιος είμαι

Μια ζωή μ’ ακολουθείς, δεν με τρομάζεις πια

Παίζεις με την φωτιά Αγαμέμνων…δεν το έχω σε τίποτα να σου πάρω την ψυχή

Θέλεις να νοιώσεις για πρώτη φορά πως είναι να πεθαίνεις κάθε μέρα;
Πάρτη…χάρισμα σου

Ψυχές σαν την δική σου Ατρείδη δεν τις γεύομαι…τις κάνω στάχτη

Χα! Μα στάχτη θα σου δώσω Άδη…καυτή και γκρίζα σαν τις μνήμες που κρύβει μέσα της

Για πόσο ακόμα θα την περιμένεις;

Εσύ για πόσο ακόμα θα την κρατάς;

Για όσο συνεχίζεις να την αγαπάς

Τότε…θα κουραστείς να με κοιτάς…
Μου λείπει όσο η νύχτα στο φεγγάρι
Θα την περιμένω όπως ο ήλιος την αυγή
Θα την αγαπώ μέχρι να λειώσεις εσύ

Δεν έχεις καταλάβει ακόμα τι σημαίνει πραγματικά πόνος ψυχής θνητέ

Δεν έχεις καταλάβει τόση ώρα ότι μιλάς σ’ έναν άψυχο αθάνατε…

Χρήστος Καριώτης.