Sunday, January 29, 2012

ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ


Σε περιμένω
Ξέρω πως έρχεσαι
Ανυπομονώ να αγγίξω το βελούδινο δέρμα σου...
να δαγκώσω απαλά τα κερασένια χείλη σου
Να νιώσω το γυμνό σου σώμα πάνω στο δικό μου...
είσαι γυναίκα, είσαι ζωή, είσαι τα πάντα...
Τον έρωτα μαζί σου δεν θέλω να τον ζω
σαν να είναι η πρώτη μας φορά...
αλλά σαν να είναι η τελευταία
Το κορμί σου να είναι η κόλαση
κι εγώ η ψυχή που θα καίγεται αιώνια μέσα του
Δεν θα κλείσω τα μάτια μου απόψε
όχι πριν δω τα δικά σου
και μετά ας σβήσω για πάντα
Χρήστος Καριώτης
 

Friday, January 27, 2012

ΚΤΗΝΟΣ…


Με ακολουθείς…
Σ’ ένα παιχνίδι με το εγώ μου
Μια βόλτα στο κενό

Μια πάλη με το κτήνος που έχω μέσα μου…
Είσαι… το κτήνος που έχω μέσα μου
Ξέρεις τι σκέφτομαι…
Ξέρω πως σκέφτεσαι…
Προσπαθείς να μεταλλάξεις τα αισθήματα μου
Να σπάσεις τα δεσμά της οργής που σε γέννησε
Είσαι θεός και δαίμονας μαζί…
Θεός όταν με γεμίζεις δύναμη
Δαίμονας όταν με αφήνεις να την χρησιμοποιήσω
Και τα δυο μαζί όταν ερωτεύομαι
Είσαι ο εφιάλτης που προδίδει τα όνειρά μου
Μα ένα όνειρο που πρόδωσες σε στοίχειωσε
Τώρα θα μείνεις για πάντα στο μυαλό μου
Κι οι κραυγές σου θα ξυπνάνε τα ένστικτά μου
Δεν είσαι τίποτα χωρίς εμένα…
Είμαι μισός χωρίς εσένα
Αν πέσεις...δεν θα’ ναι επειδή σε νίκησα…
Αλλά επειδή με νίκησες…
Χρήστος Καριώτης

ΩΡΑΙΑ ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ


Μαύρα τριαντάφυλλα απλωμένα
σε λευκά σεντόνια
Πάνω εσύ...μια μούσα δίχως φωνή
Με μια σπασμένη κιθάρα
που βγάζει νότες... μισές
προσπαθείς να μου δείξεις
πως υπάρχεις ακόμα...
Είσαι τόσο όμορφη μα μοιάζει
άβατο για μένα η αγκαλιά σου πια
Ίσως να φταίει που πίστευες
πως μια αγάπη για να κρατήσει
πρέπει πρώτα να πληγωθεί
Πως για να γευτείς την γλύκα ενός φιλιού
πρέπει πρώτα την πίκρα του να νιώσεις
Σ' αφήνω στα όνειρά σου ωραία μου κοιμωμένη
μα ο πρίγκιπας που λες πως περιμένεις
φίλησε άλλα χείλη σε άλλο παραμύθι
Χρήστος Καριώτης

ΝΥΧΤΕΣ…


Τις κρύες νύχτες του χειμώνα
όταν ο Μορφέας δεν σου κάνει την χάρη
να περάσει απ’ το κατώφλι σου
στέκεσαι μπροστά σ’ ένα μισάνοιχτο παράθυρο
Το τζάμι θολό απ’ την ανάσα σου
να μαρτυράει ότι ακόμα υπάρχεις
Δεν ζεις…υπάρχεις
Τότε κάθε σου σκέψη παίρνει μορφή
κι η νύχτα γίνεται διάφανη
Βλέπεις τον έρωτα σαν ίαινα
να αποτελειώνει ηδονές και ανεκπλήρωτους πόθους
σε αποσύνθεση
Την αγάπη σαν φίδι να φωλιάζει
στην καρδιά σου και να καραδοκεί για
να σπείρει δηλητήριο κάθε φορά που την πιστεύεις
Το χρόνο σαν βρικόλακα να σε στεγνώνει αργά
από ζωντάνια και να σβήνει τις μνήμες σου
Μα όταν χρειάζεται να ξεπλένει τα δάκρυά σου
με το αίμα του και να σε γεμίζει ελπίδα
Ο θάνατος είναι ένα νεκροζώντανο κοράκι σε σήψη
Τρέφεται με μια ψυχή και αναζωογονείται προσωρινά
μέχρι να έρθει η ώρα να πάει στην επόμενη
Αν τον φοβάσαι την ώρα που θα έρθει για σένα θα τον δεις σαν δήμιο
Αν δεν τον φοβάσαι δεν θα τον δεις…θα τον ζήσεις…
Χρήστος Καριώτης

ΕΥΧΗ…



Σπονδή η καρδιά μου στα πόδια σου
Όποια θεά κι αν πίστευα τώρα έχει τη μορφή σου
Ας σταματήσει ο χρόνος σαν θα ‘μαστε αγκαλιά
Ενωμένοι να μείνουμε για πάντα

Να βυθιστώ μες το γαλάζιο των ματιών σου
Με τα χείλη μου να σκουπίσω τα δάκρυά σου
Κι η ανάσα μου να σβήσει κάθε θλίψη απ' το πρόσωπο σου
Να γίνουμε ένα την αυγή καθώς θα λιώνει το φεγγάρι
Χρήστος Καριώτης

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ…


(Αυτό είναι το πρώτο ποίημα που έγραψα στη ζωή μου. Είναι γραμμένο το 1986 (17 ετών τότε). Το βρήκα χθες μέσα σ' ένα παλιό βιβλίο με διηγήματα του Poe.)

Τα χέρια μου κόκκινα…
Μ’ έχεις ξεχάσει…
Σ’ ένα μονοπάτι άγνωστο για μένα
Μακάρι να ήσουν εδώ…η μήπως είσαι;
Δεν ξέρω…έχεις πολλά πρόσωπα τελευταία και μπερδεύομαι
Χωρίς εσένα πνίγομαι εδώ μέσα……
Μια γυναίκα ντυμένη στα γαλάζια…
μου κάνει νόημα να την ακολουθήσω…
θέλει να πάμε εκεί που ανασαίνει ο ήλιος
Σε μια ατέλειωτη άνοιξη
Εκεί που γεννιούνται τα ουράνια τόξα
Με περιμένουν λέει κάποιοι φίλοι…
Χαμογελάνε…απλώνουν τα χέρια τους να μ’ αγγίξουν
Δεν τους γνωρίζω…δεν τους έχω ξαναδεί…
Γιατί τους αφήνεις;
Γιατί μ’ αφήνεις ξανά;
Δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτό το φως………………………
……………………………………………

Να προσέχεις…
Κάποιος θάνατος σε γυρεύει
Μα όχι για να σου πάρει την ψυχή
Αλλά να σου χαρίσει άλλη μία
Είναι η δική μου…και δεν σ’ αγαπάει πια…
Χρήστος Καριώτης

Saturday, January 21, 2012

ΓΙΑ ΣΕΝΑ



Το φιλί μου είναι αληθινό
γιατί δεν σου αφήνει πληγή… σ’ αφήνει σημάδι
Το σ’ αγαπώ μου βγαίνει απ’ την καρδιά μου
γιατί δεν το ακούς…το αισθάνεσαι
Στην αγκαλιά μου δεν θα χαθείς ποτέ
γιατί το σκοτάδι της βγάζει φως
Δεν είσαι κομμάτι της ζωής μου
είσαι η ζωή μου

Μα…όταν μου λες εσύ σ’ αγαπώ
μην κλείνεις τα μάτια σου
γιατί χάνω το φως μου

Χρήστος Καριώτης




Thursday, January 19, 2012

ΠΑΝΩ (ΓΑΛΑΖΙΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ)


Ο έρωτας είναι ζωή
Κουράστηκα να είμαι ο θάνατός του

ΚΑΤΩ (ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ)

Πτώση....
Ο ίσκιος μου χάθηκε…
έμεινε πίσω μαζί με τα λευκά φτερά μου
Τελευταία μου εικόνα εσύ...να δακρύζεις
Μα πίστεψέ με...
Δεν μπορούσα να είμαι πια τιμωρός
Δεν μπορούσα να πετάω πια μαζί σου
Τώρα τα βλέπω όλα καθαρά μπροστά μου…
Βλέπω όλα τα θλιμμένα πρόσωπα αυτών που σκόρπισα στο έρεβος
Με περιμένουν…μα όχι για να τους δικάσω αυτή τη φορά
Θέλουν να γίνουν αυτοί οι δικαστές μου και να με κάνουν
να μετανιώσω για ότι τους έκανα
Μα… έχω μετανιώσει ήδη. Άφησα έναν ουρανό για χάρη τους
Όμως είναι τόσο διψασμένοι για εκδίκηση που δεν το καταλαβαίνουν
Εκατομμύρια χέρια σαν λεπίδες περιμένουν να μου κομματιάσουν τις σάρκες…
Μάταια όμως. Δυστυχώς δεν έχω τίποτα μέσα μου για να κατασπαράξουν…
Είμαι το άδειο κουφάρι ενός πρώην αρχάγγελου…εκτελεστή του έρωτα.
Λάθος! Όχι εντελώς άδειο πια.
Τώρα έχω συνείδηση…και αυτή πονάει περισσότερο απ’ ότι χίλιες μαχαιριές στο στήθος.
Δεν έχω αίμα στις φλέβες μου…δεν μπορώ να ματώσω.
Αλλά και να είχα δεν θα ήταν δικό μου. Ένας δήμιος κουβαλάει μέσα του μόνο το αίμα των θυμάτων του…και οι φλέβες του καίνε κάθε βράδυ που κλείνει τα μάτια του. Απλά τα κλείνει…δεν κοιμάται. Δεν τον αφήνουν οι ψυχές που ουρλιάζουν μες το σώμα του…
Το μόνο κοινό που έχω μ’ ένα θνητό δήμιο είναι πως ούτε εγώ κοιμάμαι. Και θυμάμαι…ευτυχώς θυμάμαι.
Θυμάμαι και μετανιώνω για όλα αυτά τα όνειρα που δεν άφησα να πάρουν ζωή
Και για όλες τις ζωές που εξαιτίας μου έμειναν όνειρα…
Κι ένας άγγελος που μετανιώνει…δεν είναι ευπρόσδεκτος σε κανέναν ουρανό
Οι άγγελοι δακρύζουν όταν χάνουν τα φτερά τους και τον σύντροφό τους.
Δεν έκλαψα για τίποτα απ’ αυτά.
Τι να κάνω ένα ζευγάρι φτερά που μυρίζουν θάνατο;
Και πώς να ζήσω με ένα σύντροφο που λατρεύει την μυρωδιά τους;

Χρήστος Καριώτης

ΕΣΥ...




Μου δένεις τα μάτια με ένα γαλάζιο μεταξωτό μαντήλι
Με φιλάς τρυφερά στο μάγουλο
και με ρωτάς... τι βλέπω...

Ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο η ψυχή σου
Γεμάτη χρώματα και ευωδιές
Οι μοίρες με χρυσή κλωστή έχουν υφάνει τη ζωή σου
Και τα όνειρα σου είναι γεμάτα με χαρές

ΕΓΩ...

Σε φιλώ στο λαιμό και στο στόμα...γιατί ξέρω ότι εκεί σ' αρέσει
Δεν σου κλείνω τα μάτια γιατί δεν χρειάζεται
Τα σημάδια μου είναι ορατά

Ένας σπασμένος καθρέφτης η ψυχή μου
κοιτάζεις μέσα του και βλέπεις πληγές
σακατεμένοι είναι εκεί μέσα οι θεοί μου
με καταριούνται με άψυχες φωνές

Μην προσπαθείς να με λυτρώσεις
είμαι ήδη στην άλλη πλευρά
Ότι ξεχνάς... πεθαίνει.....
Ελπίζω να μην σου πάρει πολύ.......

Χρήστος Καριώτης

Monday, January 16, 2012

ΣΚΟΤΑΔΙ.....ΦΩΣ



Θα μείνω ξάγρυπνος απόψε
με σβηστά τα φώτα
να γίνω ένα με το σκοτάδι
και θα μετρήσω όλους τους στεναγμούς της νύχτας
Μην κάτσεις δίπλα μου θα πληγωθείς
δεν έχεις μάθει να βαδίζεις εκεί που σβήνουν τ’ άστρα

Γεννάω σκοτάδι
Είσαι φώς
Είμαι ένας άγνωστος θεός
Δεν με ξέρεις
Κι ούτε θες
Είμαι του Έρωτα ο αγέννητος αδελφός

Δεν είμαι αυτός που ήμουν παλιά
Έχω απομείνει μια σκιά
Και μέσα μου σ’ έχω τυλίξει
Ζητάς να φύγεις μα…
Πόσο φως νομίζεις πως μπορείς να αντέξεις στον παράδεισο
αν δεν έχεις περπατήσει πρώτα όλο το σκοτάδι της κόλασης;

Οι δαίμονές σου είναι κοντά
Σου λένε... πέτα πιο ψηλά
Μα έχεις σπασμένα τα φτερά
Και τώρα ξέρεις…
Ότι δεν σε σκοτώνει…
Σε χτυπάει ξανά

Θα κοιμηθείς απόψε
μ' αναμμένα τα φώτα
γιατί φοβάσαι το σκοτάδι
και δεν μπορείς να ακούσεις τι σου λέει η νύχτα
Χρήστος Καριώτης

ΑΝΟΙΞΗ.........ΣΤΗΝ ΣΤΑΧΤΗ


Γλυκιά μου νεράιδα της άνοιξης
Ένα απέραντο λιβάδι απ’ ανεμώνες ο κόσμος σου
Τα μαλλιά σου κατάξανθα.
Λες και του ήλιου όλη η λάμψη μέσα τους κρύφτηκε
Κάνεις ταξίδια μέσα στις λίμνες του Έρωτα
που είναι γεμάτες με μέλι και κρασί
φτιαγμένο απ’ τον Διόνυσο
Με κάθε γέλιο σου ο ουρανός γεμίζει χρώματα
Κόρη θνητή της Αφροδίτης, μούσα του Απόλλωνα
Πάνω σε πορφυρή άμαξα στον δρόμο μου βρέθηκες ...........
...............
ΣΤΑΧΤΗ..... ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Εγώ, θνητός γιος της Εκάτης. Ο πατέρας μου ένας ποιητής...νεκρός τώρα πια.
Ο δικός μου κόσμος ένα απέραντο ποτάμι δακρύων
γεμάτο αποκαΐδια τυραννισμένων ψυχών .
Αμέτρητες νύχτες παρακαλούσα την μητέρα μου να πείσει
τον Άδη να μ' αφήσει να βρεθώ ξανά στον κόσμο της νεράιδας μου
“Δεν έπρεπε να σε πάρω μαζί μου εκεί πάνω. Ήταν λάθος μου. Η θέση σου είναι εδώ με τους καταραμένους. Είσαι αγγελιοφόρος του Άδη. Όταν θα αφήσεις το θνητό σου σώμα θα γίνεις ένας απ' τους θεριστές του”
Αυτά ήταν τα λόγια της κάθε φορά που της μιλούσα για εκείνη.
Μέσα της όμως έλειωνε η μητέρα μου κάθε φορά που μ' έβλεπε να κλαίω σαν μικρό παιδί στις όχθες του Αχέροντα.
Δεν τα πίστευε αυτά που έλεγε.
Απλά δεν αποφάσιζε εκείνη.
Ώσπου μια νύχτα ήρθε όλο χαρά και με ξύπνησε απ' τους εφιάλτες μου.
“Του μίλησα αγόρι μου. Τον έπεισα”
Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη απ' την χαρά μου. Μέχρι να καταλάβω
ότι δεν ονειρευόμουν και να συνέλθω ο Άδης στεκόταν ήδη δίπλα μου.
Έκανε νόημα στην Εκάτη να φύγει και να περιμένει έξω απ' το δωμάτιο.
Εκείνη έφυγε χωρίς να φέρει αντίρρηση.
Μόλις μείναμε οι δυο μας έβγαλε απ' το ζωνάρι του ένα κοφτερό μαχαίρι και με μια γρήγορη κίνηση έκανε μια σχισμή στην παλάμη του.
Πηχτό βαθυκόκκινο αίμα άρχισε να ρέει.
Έφερε το χέρι του κοντά στο πρόσωπό μου και με κοίταξε με στοργικό βλέμμα βαθιά μες τα μάτια μου.
“Πιες απ΄ το αίμα μου και θα είσαι ελεύθερος να μείνεις στον κόσμο της νεράιδας σου για πάντα”.
Χωρίς να σκεφτώ και ακόμα ζαλισμένος από την απρόσμενη χαρά που με βρήκε δοκίμασα απ' το αίμα του σαν υπνωτισμένος.
Ιχώρ κύλισε στις φλέβες μου. Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα.
Τράβηξε απότομα το χέρι του και εξαφανίστηκε.....έτσι όπως είχε εμφανιστεί.
Η Εκάτη μπήκε γρήγορα μέσα στο δωμάτιο και μ' αγκάλιασε.
Μου χάιδεψε τα μαλλιά και δάκρυα χαράς κύλισαν απ' τα μάτια της
“Σήμερα ξαναγεννήθηκες αγόρι μου” μου είπε.
Δεν απάντησα. Την φίλησα στο μέτωπο και έτρεξα προς την έξοδο αυτής της αβύσσου που είχα τόσα χρόνια για σπίτι.
Θα συναντούσα επιτέλους την νεράιδα μου....
Η μητέρα μου φώναξε. “Σ' έκανε αθάνατο”
“Με αντάλλαγμα ένα θάνατο” ακούστηκε εκείνος

Κι ο θάνατος νεράιδα μου.... ήταν για σένα
Χρήστος Καριώτης


ΠΑΙΧΝΙΔΙ…..


Απόμακρη
Κλείνεις τις πόρτες στο βλέμμα μου
Σβήνεις κάθε μου κίνηση
Φωτιά είναι τα λόγια σου
πάνω στις στάχτες τους σέρνομαι
Φιλάω τα πόδια σου
Το κορμί σου φλέγεται
κι από την λάβα σου πίνω
Χάνω τον έλεγχο
Τ’ άρωμά σου μ’ αγκάλιασε
Στο λαιμό σου κάνει κύκλους η ανάσα μου
Σφίγγεις γροθιές
κλειδώνεις τα χείλη σου
με τα δικά μου κάνω βόλτες στο σώμα σου
Σπας…
αναζητάς την αγκαλιά μου
πεθαίνω για ένα σου φιλί
Λιώνω απ’ τα χάδια σου
Ο καρδιές μας ένα…………
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ
Απόμακρος….
Κλείνω τις πόρτες στο βλέμμα σου…………………..
Χρήστος Καριώτης

ΚΕΝΤΡΙ



Ακροβατείς σ' ένα φθαρμένο σχοινί πλεγμένο απ' τα λάθη σου
Πάνω απ’ το χάος μιας αβύσσου που οι φόβοι σου γέννησαν
Σέρνεις μαζί το μανδύα μιας ελπίδας που ξέφτισε
Άγρυπνες μνήμες στοιχειώνουν το διάβα σου

Στην άλλη άκρη αγχόνη ετοιμάζουν οι δήμιοι σου
κι ανάμεσά τους ένας άγγελος μια πένα βαστάει
Σου τάζει τη λύτρωση αν πάνω στο χέρι του …αγάπη… θα γράψεις
Μα η αγάπη γράφεται μόνο με κεντρί και αίμα για μελάνι

Ραγίζει η πένα του
κατάρα σου δίνει
Την δέχεσαι πρόθυμα
στους δήμιους σ’ αφήνει

Χρήστος Καριώτης




ΚΟΛΑΣΗ......

Η νύχτα με σκέπασε
Κλείνω τα μάτια μου
Είσαι εκεί και χορεύεις
κάτω από ένα πορφυρό φεγγάρι
ξυπόλητη σ’ ένα βελούδινο στρώμα από κρίνα
Ντυμένη με λευκό χιτώνα, θεά μια άλλης εποχής
Τα μάτια σου λάμπουν, ανοίγεις φτερά
Κάτι ψελλίζεις. Προσπαθώ να καταλάβω
Η φωνή σου χάνεται…….
Απλώνεις τα χέρια σου, θες να μ’ αγγίξεις
Νοιώθω την ανάσα σου ζεστή πάνω στο πρόσωπό μου
Κρατάω τα μάτια μου κλειστά να μη σε χάσω……….
Μα λίγο πριν έρθει η αυγή….
σ’ αγκαλιάζει πάλι το σκοτάδι..
Ανοίγω τα μάτια μου
Μόνος σ’ ένα γκρίζο δωμάτιο
Φωτογραφίες δικές σου διάσπαρτες
Με βλέμμα θολό σ’ ένα μαύρο καμβά
ζωγραφίζω τις τύψεις μου
Μια μαριονέτα σ’ ένα αραχνιασμένο θέατρο
Πρόσωπα κενά όπου κι αν κοιτάξω
«Φτύνω» λόγια αγάπης κι αφοσίωσης
Πήρα ζωή και γύρισα θάνατο
Η ψυχή μου ένας ρακοσυλλέκτης σάπιων συνειδήσεων
κι είναι όλες δικές μου. Μία για κάθε ψέμα μου.....
για κάθε προμελετημένο “λάθος” μου.
Κλείνω πάλι τα μάτια μου. Δεν είσαι εκεί
Μα τώρα ακούω καθαρά την φωνή σου...
“Βιάσου.. έχω φτιάξει έναν παράδεισο για μας”
Ανοίγω τα μάτια μου......
Λυπάμαι αγάπη μου αλλά....έχω φτιάξει μια κόλαση για μένα......

Χρήστος Καριώτης



Sunday, January 8, 2012

ΠΤΩΣΗ



Κανείς δεν σε πρόσεξε την ώρα της πτώσης σου
Μια τραγική φιγούρα σ' ασπρόμαυρο φόντο
Χαμένος για πάντα στη δίνη της απόγνωσης.
Απομονωμένος στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού σου

Προσπαθείς να βρεις μια διέξοδο, τη λύτρωση, τη γαλήνη.
Πεθαίνεις, γεννιέσαι και πάλι απ' την αρχή. Αέναος κύκλος.
Σκιές ακολουθείς, μέσα σ' αυτές γεννήθηκες
Μια δική σου αγάπη κλαις και μια δανεική αγκαλιάζεις

Φοβάσαι να φωνάξεις, δεν ανοίγεις τα μάτια σου.
Μένεις ακίνητος, ερωτοτροπείς με το τέλος σου.
Σκόνη ο κόσμος σου, μια φλόγα που έσβησε
Οι πληγές σου ανοιχτές. Αντίο φίλε...........
Χρήστος Καριώτης




ΟΝΕΙΡΟ



Το φως του φεγγαριού
θ’ αγκαλιάσει τον ήλιο
και χρώμα θα δώσει στα όνειρα σου
Νέκταρ θα ρέει απ’ τα χείλη σου
νεράιδες θα κρέμονται απ’ τα βλέφαρά σου
Η ανάσα σου θα γίνει σύννεφο, θάλασσα τα μαλλιά σου
Με βάρκα ασημένια θα ταξιδεύεις στο άπειρο
να..... ξεγελάς την μοναξιά σου.....................

Χρήστος Καριώτης








ΠΛΗΓΕΣ




Η θλίψη κεντρί αφήνει πληγές κάτω απ' τα μάτια σου
ζωγραφίζει τις λύπες σου, τους καημούς σου
Η ψυχή σου λιώνει μες την λάβα της απόγνωσης
κι εσύ πάνω στις στάχτες της σχηματίζεις καρδιές
Μία για κάθε χαμένο σου όνειρο
Μα χρώμα δεν τους βάζεις
γιατί χρώμα δεν έχουν οι ψεύτικες χαρές και τα χαμένα χρόνια
Ήξερες καλά πως την μοίρα αν την αφήσεις ελεύθερη
θα τραφεί απ' την σάρκα σου
Κι εσύ της χαρίστηκες.............
Χρήστος Καριώτης
 

Friday, January 6, 2012

ΑΥΛΑΙΑ



Η σκιά σου μ’ αγκαλιάζει

Τα δάκρυα σου καυτά, μυρώνουν το κορμί μου

Λησμονημένος απ’ όλους, μα όχι από σένα

Η τελευταία μου παράσταση κι εσύ μοναδικός θεατής


Μια λεπτή φιγούρα με απόκοσμη ομορφιά μου δείχνει το δρόμο

Το μονοπάτι μοιάζει τόσο οικείο

Ακόμα κι εδώ με ακολουθούν τα πάθη μου

Ένα βήμα πριν το απέραντο ξέφωτο

Χρήστος Καριώτης





ΓΕΙΑ ΣΟΥ



Κομματιασμένες αναμνήσεις, ματωμένα φιλιά

Ο χρόνος μ' άφησε τα σημάδια του

απλά για να θυμάμαι

Μα ο κύκλος έκλεισε

δεν κοιτάω πίσω


Τα δάκρυα μου μετρημένα

για τις λίγες χαρές που μου έδωσες

Ένας λυγμός και ξέχασα

Μαζί σου μέτραγα πληγές

Τώρα μετράω έρωτες

Χρήστος Καριώτης


ΣΤΕΙΡΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ…ΑΧΡΩΜΟ ΜΕΛΛΟΝ



Το βουβό σου κλάμα κύκνειο άσμα ενός στείρου παρελθόντος

Οι εφιάλτες σου ατόφιοι, σμιλεμένοι από σένα 

Θυσίασες τις αγάπες σου για να δώσεις πνοή στους έρωτες σου

Αλλά οι έρωτες κατέληξαν σκιές

Κι εσύ σκιά του εαυτού σου 

Οι αγκαλιές που μοίρασες σκάρτες, κενές σαν τα λόγια σου

Είναι γλυκιά η γεύση του ψέματος αλλά δεν κρατάει πολύ

Και το κακό είναι πως δεν ανακυκλώνεται

Κάθε φορά θα το πληρώνεις με ένα κομμάτι αυτοεκτίμησης

Ο επίλογος δικός σου………………………


ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ………………..



Ξέρεις πως δεν ήμουν ποτέ καλός στα λόγια

Μου άρεσε να βυθίζομαι στους ωκεανούς της εσωστρέφειας

Σου κρατούσα τα χέρια και δεν έλεγα τίποτα.

Απλά σε κοιτούσα.

Μ’ άρεσε να ταξιδεύω μες τα μάτια σου

Μα εσύ ήθελες να σου μιλάω γι’ αυτά τα ταξίδια

Σκεφτόμουν πώς έχουμε χρόνο μπροστά μας

Ήμουν σίγουρος πως κάποια στιγμή 
όπως θα σ’ είχα στην αγκαλιά μου
θα «λύγιζα»
και θα σου έλεγα όλα αυτά που αισθάνομαι για σένα

Μα εσύ δεν άντεξες να περιμένεις. Πάντα βιαστική…..

«Λύγισα» όταν σου έκλεισα τα μάτια για τελευταία φορά

Τότε μου βγήκαν όλες αυτές οι καταραμένες λέξεις

σ’ αγαπώ, μου λείπεις, σε θέλω………………

Τότε σου άνοιξα την καρδιά μου

αλλά εσύ δεν γύρισες να μ’ αγκαλιάσεις

Έμεινες εκεί σιωπηλή, χλωμή, ασάλευτη

Με όλες τις συγνώμες μου τατουάζ στο παγωμένο δέρμα σου

να καλύπτουν όλα τα κενά των σ’ αγαπώ μου

Και τώρα εγώ εδώ μαρμαρωμένος ξεχασμένος απ’ τον χρόνο

Να αναθεματίζω θεούς και δαίμονες
που όταν σταμάτησε 
η δική σου η καρδιά
δεν έσβησε μαζί της κι η δική μου



Χρήστος Καριώτης


Monday, January 2, 2012

ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ



Το σβησμένο σου τσιγάρο
το μισοτελειωμένο σου ποτό
και μια ξεχασμένη υπόσχεση
“Θα σ' αγαπώ για πάντα”

Δεν ήξερα πως το “για πάντα”
έχει ημερομηνία λήξης
Είχα την ψευδαίσθηση
ότι σ' ακολουθεί ως τον θάνατο

Εγώ αυτό το “θα σ' αγαπώ για πάντα” το έκρυψα
στην πιο σκοτεινή πλευρά της ψυχής μου
να μείνει εκεί αμόλυντο, αθάνατο
μακριά απ' την φθορά του χρόνου

Κι αυτό το αναθεματισμένο ποίημα
που έγραφα για σένα έμεινε στη μέση….
Είναι όμως τόσο όμορφη η νύχτα
Βρέχει κι εγώ ξαναγεννιέμαι

Μια κόλλα χαρτί κι ένα μολύβι
Και οι σκέψεις μου παίρνουν φωτιά
Κι εσύ ευτυχώς δεν είσαι εδώ
να μου αλλοιώσεις τους στίχους
Χρήστος Καριώτης
 

ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΥΛΑΚΑΣ



Μες το ναό της ψυχής σου κρύφτηκα.
Μες απ’ τους χτύπους της καρδιάς σου ξαναγεννήθηκα.
Και να’ μαι εδώ μπροστά σου,
χωρίς ενοχές, ανέγγιχτος, καθαρός

Απέθαντος φρουρός, αιώνιος φύλακας σου.
Για πάντα δεμένος μαζί σου.
Ρόδα θ’ απλώνω στο στρώμα σου,
σαν θα ξυπνάς τη νύχτα να ζήσης

Χρήστος Καριώτης



Μ' ΑΓΑΠΑΣ;




Μ΄ αγαπάς;

Μα τι ρωτάς τώρα;

Απάντησε μου μ' αγαπάς;

Ναι σε αγαπάω.

Δεν σε πιστεύω

Μα είμαι μαζί σου τόσα χρόνια τώρα. Αν δεν σε αγαπούσα θα είχα φύγει.

Μα και στην δουλειά σου είσαι πολλά χρόνια αλλά δεν την αγαπάς. Κι όμως δεν έφυγες.

Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;

Έχουμε σχέση εμείς πλέον;

Τι σ΄ έχει πιάσει σήμερα;

Ειδικά σήμερα;

Ναι.

Ξέχασες τα γενέθλια μου.

Γαμώτο. Συγνώμη αλλά είχα πολύ δουλειά και είχα απορροφηθεί εκεί.

Που σημαίνει ότι μ' αγαπάς λιγότερο από κάτι που δεν αγαπάς καθόλου.

Ωωωωχ! Δεν μπορώ να σε “πιάσω” πουθενά.

Που μου θυμίζει το πόσο καιρό έχεις να μ' αγγίξεις.

Άντε στο διάολο.

Θα πάω. Γιατί απ' την στιγμή που δεν θα είσαι εσύ εκεί θα είναι παράδεισος.
Χρήστος Καριώτης

ΓΚΡΙΖΟ



Θολή η ματιά σου
μουντός o ουρανός
Όνειρα καμένα, στοιχειωμένα
Μια μοίρα ψυχρή σ’ αγκαλιάζει
Βαλσαμωμένες οι ελπίδες σου
κι εσύ χαμένος για πάντα στο χρόνο
Μια κλεφτή ματιά στο μονοπάτι που χάραξες
την πόρτα που σφράγισες
το τέλος που έγραψες
Χρήστος Καριώτης

ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ



Μια χειραψία, κι ένα αντίο
Δεν έχω άλλα να σου δώσω
Η αγάπη μου στέρεψε
Μαζί με τα δάκρυά μου

Η μυρωδιά σου χάθηκε από πάνω μου
Το «σ’ αγαπώ» άλλαξε χρώμα
Και τα φιλιά έγιναν αδύναμα
πικρά και βιαστικά

Σβήνω τις καλές στιγμές
για να μην πονάω
Κρατάω αυτό το καταραμένο «σήμερα»
Αυτό το αιώνιο «τώρα»

Μου είχες πει πως η αγάπη σαν σβήσει
μπορεί να γίνει μίσος.
Μα εγώ νοιώθω οργή
Κι η οργή αν δεν ξεσπάσει γίνεται λήθη
Χρήστος Καριώτης

ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΗΣ Ο ΛΟΓΟΣ.


Χθες συζητούσα με ένα φίλο μουσικό για την τέχνη
και για το πώς την αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι.
Είναι ορισμένοι που το θεωρούν χαμένο χρόνο αν κάποιος ασχολείται
με κάτι σαν την μουσική η την ποίηση και την τέχνη γενικότερα.
Είναι πολύ ενοχλητικό όταν βρίσκεσαι σε κάποια παρέα να μην μπορείς να εκφραστείς όπως θέλεις και να μιλήσεις για κάτι που αγαπάς πάρα πολύ μόνο και μόνο για να μην σε θεωρήσουν γραφικό η εκτός τόπου και χρόνου.
Με ενοχλεί όταν πρέπει να προσαρμόζομαι πάντα εγώ στα δικά τους δεδομένα και ποτέ αυτοί στα δικά μου.
Αυτός ο φίλος λοιπόν μου είπε μια φράση η οποία με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
«Αισθάνομαι ρε Χρήστο σα να έχω μία ερωμένη και πρέπει να την κρύβω από όλους για να μην με χλευάσουν.»
Έτσι με έχουν κάνει κι εμένα να αισθανθώ πολλές φορές διάφοροι «φίλοι», γνωστοί και συγγενείς.
Λοιπόν από σήμερα τέρμα το κρυφτό. Το ομολογώ δημόσια. Έχω ερωμένη και την λένε ΠΟΙΗΣΗ.
Βέβαια είναι άτακτη. Δεν έχει μόνο εμένα, αλλά της το συγχωρώ.
Το ίδιο πιστεύω της κάνετε κι εσείς.
Και για όσους ρωτούν αν οι ποιητές βγάζουν πολλά χρήματα τους απαντώ:
Βγάζουν τόσα χρήματα όσα θα έβγαζε κάποιος αν άνοιγε σχολή οδηγών στην Ύδρα.

Φιλιά
Χρήστος Καριώτης

ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ


Μια αρχαία ψυχή που αλλάζει μορφές
τρύπωσε μέσα στην καρδιά σου
Σου χάρισε χιλιάδες ζωές
μα πήρε τα φτερά σου

Σαν έκπτωτος άγγελος που ψάχνει ουρανό
χαμένος σε άγνωστους κόσμους
Πένθιμες νότες χωρίς τελειωμό
πλανιέσαι σ’ απάτητους δρόμους
Χρήστος Καριώτης