Friday, January 27, 2012

ΝΥΧΤΕΣ…


Τις κρύες νύχτες του χειμώνα
όταν ο Μορφέας δεν σου κάνει την χάρη
να περάσει απ’ το κατώφλι σου
στέκεσαι μπροστά σ’ ένα μισάνοιχτο παράθυρο
Το τζάμι θολό απ’ την ανάσα σου
να μαρτυράει ότι ακόμα υπάρχεις
Δεν ζεις…υπάρχεις
Τότε κάθε σου σκέψη παίρνει μορφή
κι η νύχτα γίνεται διάφανη
Βλέπεις τον έρωτα σαν ίαινα
να αποτελειώνει ηδονές και ανεκπλήρωτους πόθους
σε αποσύνθεση
Την αγάπη σαν φίδι να φωλιάζει
στην καρδιά σου και να καραδοκεί για
να σπείρει δηλητήριο κάθε φορά που την πιστεύεις
Το χρόνο σαν βρικόλακα να σε στεγνώνει αργά
από ζωντάνια και να σβήνει τις μνήμες σου
Μα όταν χρειάζεται να ξεπλένει τα δάκρυά σου
με το αίμα του και να σε γεμίζει ελπίδα
Ο θάνατος είναι ένα νεκροζώντανο κοράκι σε σήψη
Τρέφεται με μια ψυχή και αναζωογονείται προσωρινά
μέχρι να έρθει η ώρα να πάει στην επόμενη
Αν τον φοβάσαι την ώρα που θα έρθει για σένα θα τον δεις σαν δήμιο
Αν δεν τον φοβάσαι δεν θα τον δεις…θα τον ζήσεις…
Χρήστος Καριώτης

No comments:

Post a Comment