Friday, January 6, 2012

ΜΗΝ ΑΡΓΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ………………..



Ξέρεις πως δεν ήμουν ποτέ καλός στα λόγια

Μου άρεσε να βυθίζομαι στους ωκεανούς της εσωστρέφειας

Σου κρατούσα τα χέρια και δεν έλεγα τίποτα.

Απλά σε κοιτούσα.

Μ’ άρεσε να ταξιδεύω μες τα μάτια σου

Μα εσύ ήθελες να σου μιλάω γι’ αυτά τα ταξίδια

Σκεφτόμουν πώς έχουμε χρόνο μπροστά μας

Ήμουν σίγουρος πως κάποια στιγμή 
όπως θα σ’ είχα στην αγκαλιά μου
θα «λύγιζα»
και θα σου έλεγα όλα αυτά που αισθάνομαι για σένα

Μα εσύ δεν άντεξες να περιμένεις. Πάντα βιαστική…..

«Λύγισα» όταν σου έκλεισα τα μάτια για τελευταία φορά

Τότε μου βγήκαν όλες αυτές οι καταραμένες λέξεις

σ’ αγαπώ, μου λείπεις, σε θέλω………………

Τότε σου άνοιξα την καρδιά μου

αλλά εσύ δεν γύρισες να μ’ αγκαλιάσεις

Έμεινες εκεί σιωπηλή, χλωμή, ασάλευτη

Με όλες τις συγνώμες μου τατουάζ στο παγωμένο δέρμα σου

να καλύπτουν όλα τα κενά των σ’ αγαπώ μου

Και τώρα εγώ εδώ μαρμαρωμένος ξεχασμένος απ’ τον χρόνο

Να αναθεματίζω θεούς και δαίμονες
που όταν σταμάτησε 
η δική σου η καρδιά
δεν έσβησε μαζί της κι η δική μου



Χρήστος Καριώτης


No comments:

Post a Comment