Monday, January 16, 2012

ΚΟΛΑΣΗ......

Η νύχτα με σκέπασε
Κλείνω τα μάτια μου
Είσαι εκεί και χορεύεις
κάτω από ένα πορφυρό φεγγάρι
ξυπόλητη σ’ ένα βελούδινο στρώμα από κρίνα
Ντυμένη με λευκό χιτώνα, θεά μια άλλης εποχής
Τα μάτια σου λάμπουν, ανοίγεις φτερά
Κάτι ψελλίζεις. Προσπαθώ να καταλάβω
Η φωνή σου χάνεται…….
Απλώνεις τα χέρια σου, θες να μ’ αγγίξεις
Νοιώθω την ανάσα σου ζεστή πάνω στο πρόσωπό μου
Κρατάω τα μάτια μου κλειστά να μη σε χάσω……….
Μα λίγο πριν έρθει η αυγή….
σ’ αγκαλιάζει πάλι το σκοτάδι..
Ανοίγω τα μάτια μου
Μόνος σ’ ένα γκρίζο δωμάτιο
Φωτογραφίες δικές σου διάσπαρτες
Με βλέμμα θολό σ’ ένα μαύρο καμβά
ζωγραφίζω τις τύψεις μου
Μια μαριονέτα σ’ ένα αραχνιασμένο θέατρο
Πρόσωπα κενά όπου κι αν κοιτάξω
«Φτύνω» λόγια αγάπης κι αφοσίωσης
Πήρα ζωή και γύρισα θάνατο
Η ψυχή μου ένας ρακοσυλλέκτης σάπιων συνειδήσεων
κι είναι όλες δικές μου. Μία για κάθε ψέμα μου.....
για κάθε προμελετημένο “λάθος” μου.
Κλείνω πάλι τα μάτια μου. Δεν είσαι εκεί
Μα τώρα ακούω καθαρά την φωνή σου...
“Βιάσου.. έχω φτιάξει έναν παράδεισο για μας”
Ανοίγω τα μάτια μου......
Λυπάμαι αγάπη μου αλλά....έχω φτιάξει μια κόλαση για μένα......

Χρήστος Καριώτης



No comments:

Post a Comment