Όλοι
κουβαλάμε μια φωτιά μέσα μας...
Την
έχει ανάψει ένα ψέμα, μια αλήθεια, ένας
έρωτας, κάποιο ανόητο μίσος...
Μας καίει
κάθε νύχτα…τον καθένα με διαφορετική
φλόγα…
Με καίει σαν κόλαση…τυλίγει
τις μνήμες μου
Σε βλέπω, σε μυρίζω, σ’
αγγίζω
Είσαι ακόμη εδώ…για πόσο θα
αντέξεις όμως;
Κάποτε προσπαθούσα να
τρέξω, να φύγω μακριά να κρυφτώ απ’ τα
φαντάσματα μου…
Φαντάσματα…λάθος…οι
αλήθειες μου ήταν…απλά φοβόμουν να τις
κοιτάξω κατάματα
Ερχόσουν σαν όνειρο
κάθε φορά που μ’ έβλεπες να χάνομαι, να
διαλύομαι
και μου έλεγες…''η απογοήτευση
και η φυγή είναι για τους μοιρολάτρες
και τους δειλούς.
Άσε την αγάπη να σε
ματώσει…να γράψει με τ’ αγκάθια της
επάνω σου τις πίκρες της, τις αγωνίες
της, τα λάθη της…μόνο τότε θα καταλάβεις
τι σημαίνει''
Αυτό το καταραμένο “σ’
αγαπώ” αν δεν το νιώσεις πρώτα να σε
πνίγει μην το ξεστομίσεις.
Η ζωή
έχει ένα ψέμα μια αλήθεια και μια
φιλοσοφία
Το ψέμα...ότι είναι γλυκιά
Η
αλήθεια…είναι γυναίκα...οπότε απρόβλεπτη
Η
φιλοσοφία…σαν γνήσιο θηλυκό δεν σου
δίνει πολύ χρόνο για να την καταλάβεις.
Τώρα
ξέρω...
Όλοι κουβαλάμε μια φωτιά μέσα
μας...
Κάποιοι...έχουνε γίνει ήδη
στάχτη...
Χρήστος Καριώτης
No comments:
Post a Comment