Thursday, February 23, 2012

ΙΣΩΣ…

Ίσως είχες δίκιο…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήμουν ένα τίποτα
που προσπαθεί να γίνει κάτι
ζητιανεύοντας ψίχουλα συμπόνιας κι αποδοχής
από ανθρώπους που τους περισσεύουν… η… δεν τα έχουν ανάγκη πια

Ένα χαμόγελο που πέτρωσε στο χρόνο
Ένας δαιμονισμένος Έρωτας που κατέληξε να είναι μια αναγκαία συνουσία

Τώρα έχω γίνει αυτό που απεχθανόμουν
Μια σκιά που ψάχνει σώμα για να αγκιστρωθεί
Μεταμορφώθηκα σ’ αυτό το μαύρο χρώμα που λατρεύεις
Με φοράς σε κάθε επιτάφιο του σβησμένου πάθους μας

Άφησα να τρέξουν λίγα θολά…ληγμένα δάκρυα
που κρατούσα για χρόνια μες τα μάτια μου
Προσπάθησα μ’ αυτά…να σβήσω τα σημάδια
που μου άφησαν τα λόγια σου…όμως…απλά με πόνεσαν περισσότερο
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τα καλύψω
με το σάβανο μιας νεκρής ελπίδας.

Τελικά…
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήσουν ένα τίποτα
Που προσπαθούσε να αποδείξει κάτι
Κλέβοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου 
Χρήστος Καριώτης

2 comments:

  1. Η ψυχή...τόσο ευάλωτη...τόσο εκτεθειμένη...

    καλησπέρα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα!
      Μια ψυχή πρέπει να περάσει απο πολλά στάδια μέχρι να μάθει να αμύνεται.
      Να φτιάξει μια φυσική ασπίδα. Πρέπει να ζήσει έρωτες, θάνατους, αλήθειες και ψέματα. Και να τα κοιτάξει κατάματα...

      Delete