ΣΙΩΠΗ

Η σιωπή έχει φωνή
Μου μιλάει τις νύχτες
Όταν το δωμάτιο γεμίζει σκιές Όταν οι σκέψεις μου παίρνουν μορφή
Η σιωπή έχει φωνή
κι ανάσα καυτή που με λιώνει
Το φιλί της μου δίνει ζωή
Η αγκαλιά της ο κόσμος μου όλος
Η σιωπή έχει φωνή
Κάθε ματιά της, κάθε βλεφάρισμα είναι μια λέξη
Η σιωπή έχει φωνή
Δεν είμαι μόνος είσαι κι εσύ
Είσαι η σιωπή

Χρήστος Καριώτης

Υ.Γ. Το έγραψα εμπνευσμένος από ένα ζευγάρι που είδα
σε ένα café. Η κοπέλα ήταν κωφάλαλη και σε κάποια στιγμή
πρέπει να είπε στον φίλο της στην νοηματική ότι τον αγαπάει
και αυτός της κράτησε τα χέρια και της είπε «κι εγώ σ’ αγαπάω μάτια μου, κι εγώ».
Το είπε τόσο δυνατά σαν να πίστευε πως αν φωνάξει θα τον ακούσει. Ήθελε να τον ακούσει να της το λέει. Αυτή η σκηνή μου ‘χει κολλήσει στο μυαλό εδώ και τρείς μέρες .Ήταν το πιο ωραίο «σ’ αγαπώ» που έχω δει να ανταλλάσει ένα ζευγάρι.
Τους αφιερώνω αυτό το ποίημα κι ας ξέρω πως δεν θα το διαβάσουν ποτέ. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Εύχομαι όλη τους η ζωή να είναι σαν ποίημα.