Saturday, April 7, 2012

ΣΥΝΝΕΦΑ ΣΤΗ ΛΑΣΠΗ...

Δεν θα με πιάσεις... όνειρο είμαι
γεννιέμαι κάθε φορά που προσπαθείς να με ξεχάσεις
Δεν θα σε χάσω... η αλήθεια μου είσαι
εμφανίζεσαι κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχεις

Κάνε με τραγούδι πριν γίνω σκιά
και μην ανοίγεις παράθυρο στη λήθη
Νυχτολούλουδο είσαι...στα σεντόνια μου επάνω
γλυκιά μου ζάλη..της νύχτας πνοή

Κάποτε πετούσαμε στα σύννεφα
Τώρα αυτά τα σύννεφα έγιναν βροχή...
κι εμείς ξεχάσαμε να πετάμε
και τα ζωγραφίζουμε στη λάσπη...

Χρήστος Καριώτης.

2 comments:

  1. Ξέρω πως την ποίηση δεν είναι εύκολο να την σχολιάσεις ... είναι φτωχά τα λόγια για να
    γράψει κάποιος οτιδήποτε μπροστά στις σκέψεις
    που ξεδιπλώνωνται στους στίχους.
    Ή σου αρέσει ή δεν σε αγγίζει καθόλου.
    Είναι όμορφη η γραφή σου!

    Να έχεις μια όμορφη μέρα :)

    ReplyDelete
  2. Έχεις δίκιο σ' αυτό που λες Levina. Κι εγώ σπάνια σχολιάζω τα ποιήματα που μ' αρέσουν. Πιστεύω πως τα ποιήματα είναι σαν ξόρκια. Κάτι θέλουν να φέρουν στο φώς και άλλες φορές κάτι να κρύψουν στο σκοτάδι.

    Όμορφη μέρα και σ' εσένα εύχομαι!!

    ReplyDelete