ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ... (ΚΟΜΜΑΤΙΑ) Το ποιήμα μου απαγγέλει ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης.

ΜΗΝ Μ' ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ

Μην μ' ακολουθείς

ο δρόμος αυτός δεν φτιάχτηκε και για τους δυο μας

κάποια στιγμή θα σου αλλάξει πορεία και απλώς θα κάνεις κύκλους

γύρω απ' το κουφάρι μιας χιλιοπαιγμένης βαρετής ερωτικής σκηνής

Δεν υπάρχει πλέον τίποτα που να θυμίζει αγάπη

Μόνο άπληστες σάρκες που θέλουν να σβήσουν τις φωτιές που τις καίνε

Κάθε φιλί κι ένα κεντρί γεμάτο δηλητήριο

Κυνικά βλέμματα που ζούνε στο σκοτάδι

Καιρός να χαθώ σ' ένα θολό τοπίο από αναμνήσεις

Και κάπου εκεί εσύ... εξαφανίζεσαι...

Χρήστος Καριώτης.

Σ' ΕΝΑ ΣΟΥ ΔΑΚΡΥ...

Η αγάπη γεννήθηκε νεκρή..

Είναι σάπια απ΄ τις ρίζες της.

Όσο μελάνι κι αν χύθηκε για χάρη της

δεν αναστήθηκε ποτέ...

Σ' αγαπώ - σ' αγαπώ...

Σε συνήθισα...

Φυλακισμένη η θλίψη μες τα μάτια σου...

σ' ένα σου δάκρυ μ' έχεις κρύψει...

Τρέμεις μην βουρκώσεις και ξεφύγω...

Χρήστος Καριώτης.

Η συνέντευξη που έδωσα στην Τζένη Κουκίδου

Ένα υπέροχο blog αφιερωμένο στην τέχνη.  http://koukidaki.blogspot.gr/

Διαβάστε την συνέντευξη κάνοντας κλίκ στο παρακάτω link.
http://koukidaki.blogspot.gr/2012/06/blog-post.html

ΚΟΜΜΑΤΙΑ...

Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...

μακριά από ασθενικά χαμόγελα και σάρκινες παγίδες

μακριά από... ευαίσθητα... αυτιά που δεν αντέχουν

ν' ακούν το... σ' αγαπώ... σε φλεγόμενη διάλεκτο

Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...

στο απόλυτο σκοτάδι... να ξεσκίσω τη θλίψη μ' έναν σάπιο στίχο...

να αγκαλιάσει η σκιά μου τον θάνατο

την στιγμή που κομματιάζομαι σβήνοντας το είδωλό σου απ' την σκέψη μου

Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε...

δίπλα σε μια νεκρή ανάμνηση... που γεννήθηκε σαν ψύχωση και μεταλλάχθηκε σε εκδίκηση

Μην σταθείς δίπλα μου απόψε...

Είναι που... ο έρωτας γίνεται επικίνδυνος την ώρα που πεθαίνει...

Χρήστος Καριώτης.

ΜΟΡΦΕΣ...

Μια λέξη που δεν λέει να πάρει ζωή

απ' τα χείλη μου

Όσα φιλιά κι αν σου χάρισα δεν την αποτύπωσαν

ποτέ στο κορμί σου

Ανακυκλώνουμε αισθήματα μιας άψυχης αγάπης

στο όνομα ενός ξεχασμένου έρωτα

Η μιζέρια χτίζει κόσμους μες τα μάτια σου

κι εγώ κάπου εκεί μέσα παριστάνω το θεό...

Το τελευταίο θαύμα που σου χάρισα

ήταν μια αγκαλιά λιγότερο ψυχρή απ' ότι η συνείδηση μου...

Μήν χαθείς σε παραμύθι με άσχημο τέλος... (Αφήγηση: Δημήτρης Μαζιώτης)